ησυχάζεις

Δεν έρχεται η ώρα να τρέξεις να αγκαλιάσεις το μοιραίο πρόσωπο στην πιο λογική στιγμή.
(εδώ στέκεσαι και λες, θα αντέξω ή θα με αντέξεις;)

Το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει και ο χρόνος κλείνει με τις χειρότερες εντυπώσεις οι οποίες -θες δεν θες- σου υπογράφουν πως ότι έζησες -καλό η κακό για σένα πάντα- θα είναι και εγγύηση για ένα εξασφαλισμένο μελλοντικό παρόν.

Γονατίζεις, σφίγγεις με απέραντο δέος το μεγάλο σου λάθος και εκείνο πεθαίνει μέσα στα χέρια σου.. Από την πιο αγαπησιάρικη αγκαλιά σου.. Ασφυκτιά..
Λες και έληξε ξαφνικά ο χαρακτήρας σου. Νιώθεις σαν να σου πετάνε κατάμουτρα μια αναπηρία αδύνατο να συμβιβαστείς με αυτήν.

Πώς πας τώρα να πεις στον ουρανό τι έγινε και να σε πιστέψει;
Χάνεσαι; Πιάνεσαι;

Ασφαλώς και μετά από λίγη ώρα μυρικάζεις και ανακτάς απαντήσεις στο μισακό μυαλό σου.
Τα λες όλα στη φόρα και πριν προλάβει να σου αποδείξει ο χρόνος πως η δικαιοσύνη έχει κλείσει τα μάτια της με μαντήλι.

Περνάνε λίγες ώρες και σε διαφεντεύει μια χαρά προσωρινή και χαμογελάς σαν χαζός τόσο γλυκά...
Σα να βλέπεις τις ομορφιές της ζωής σου να χορεύουν διονυσιακά σε τσιμπούσι και την άρπα παίζεις εσύ...

... εσύ που πάντα το ήθελες τόσο αυτό.

Πάει κι αυτό. Ξεκινάνε νέες μέρες. Ο χρόνος σου δίνει την ευκαιρία να δεχτείς το κίνητρο αυτό χωρίς αντάλλαγμα. Ότι και καλά πρέπει εσύ με τέτοιο παρελθόν, να πεις πως τώρα είναι μια νέα αρχή. Γελάς με την μαλακία που ανακαλύπτεις πως δεν υφίσταται και τότε όλα ξανά σκοτεινιάζουν..

Επόμενο βήμα λίγο πριν γίνουν όλα αυτά είναι η πρόταση που περίμενες από ένα θετικό παρελθόν-παρόν να γίνει σε ακατάλληλη στιγμή. Ε τότε περπατάς πάνω σε σύρματα ρεύματος και το απολαμβάνεις κιόλας.

3 λεπτά πριν στρογγυλέψει το ρολόι μυρίζεις υπέροχα και είσαι έτοιμος να συντάξεις άρθρο που θα συμπράττει με το είναι σου & του.
(ξανακοιτάς το ρολόι) (ανάσα και μια υπέροχη χροιά στην φωνή σου.. σα να ψιθυρίζεις κρυωμένος..)

Ξαφνικά περνάς στην δεύτερη διάσταση σου ξανά και τα βλέπεις όλα πρωινά..
όλα με τόνο χαραυγής. όλα μισοσκότεινα..


Τώρα ζεις την αληθινή χαρά.
Τώρα σε πείθει.
Τώρα διαλέγεις χαμόγελα.. γιατί είναι όλα δικά σου...

και ησυχάζεις..

ήσυχα.

Ζέφυρος

Μια την φορά σου επιτρέπει να ανοίγεις και να ζητάς ότι θες. Σε μπερδεύει αλλά είναι αυτό που τελικά ψαχουλεύεις.

Το αεράκι με φυσά από τα δυτικά και είναι αυτό που θυμίζει χαραυγές. Τιμαλφείς παραστάσεις. Δεν πετάω τίποτα κι όμως κάνει τον γύρω των σωμάτων και γυρνάει πάλι σε εμένα.

Επέλεξα πια το περισσότερο εναργές γιατί αυτό με βοηθά να δίνω λογαριασμό σε αυτά που με ενοχλούν και με πονάνε. Αυτό είναι αέρας. Γι αυτό το αεράκι σου μιλάω και απευθύνομαι σε αυτούς που με δικάζουν.

Εδώ και μέρες ψάχνω τι πραγματικά με ορίζει και τι φταίει για την κατάσταση που επικρατεί αλλά όχι απλά ατέρμονο είναι..αλλά με σιγοντάρει κιόλας. Το φοράς σαν καφτάνι και σε κρύβει από αυτά που χαίρονται να ζουν με το θυμό σου. Θα μπορούσες να το πεις και φύρα.

Δεν μένει πια παρά μόνο να γίνουν πιο χαρούμενα τα νέα για να υπάρξει και χαμόγελο.
Το διττό μας να σωπάσει για λίγο και να αποκτήσουμε όλοι φτερά..

Το καλό δεν εδρεύει εκεί έξω αλλά σε αυτό το αεράκι που μας παρασύρει στην συναλλαγή με το κακό. Κι ανησυχούμε, άδικα.
Θέλω λίγο να καταρρακώσω τα δικά μου τα άπλυτα.. Να ξεφύγω στα παλιά μου και να γίνω για μια στιγμή αυτό που δείχνω με το δάχτυλο. Να δω πως θα νιώσω. Θα πληγωθώ ή όχι;




και τέλος, επειδή λείπει η πραγματική μας ευτυχία...
σαν πρόσμειξη θα μπει το τέλος. θα αρχίσουμε αλλιώς.
με συλλαβές και μια στράτα/στρατούλα.

με φάκελο φερέγγυο να στείλουμε εγωισμό στο μακρινό ταξίδι.



...ξύπνα με τον ζέφυρο και νιώσε τι θα πει σωτηρία!!!!!

sustain

με κοιτάς και χαμογελάς για να σε ευχαριστήσω,
σαν τις στιγμές χαράς όταν ακούγαμε μαζί την καρδιά μας.
φευγαλέες πίκρες και ρίγη μας διαπερνούν γιατί αλλάξαμε.
χαθήκανε όλα πια.
σαν τις ταράτσες τον χειμώνα, σαν τα χορτάρια τον θέρο.
Η στιγμές του μυαλού μας παρέρχονται κι αναμοχλεύουν.

έχω δικαίωμα να συντηρώ αρρωστημένες καταστάσεις.
εσύ δεν καταπολεμάς. γεννάς.
το κρύο που αρχίζει τώρα δεν θα σε παγώσει. θα σε τρελάνει.
θα θυμίζει αγκαλιές και κρύα νεύματα τους περσινούς χειμώνες.

dawn. unplugged.

Δέσμευση δεν θα υπάρχει.
δοκιμή μόνο σαν αντίσταση.

γλέντια θρήνου'
καλαμιές στο πέρασμα για τον παράδεισο.

κι όλα τα πήρε μαζί του...

Καντάτα (σκηνική)

Όπως όταν θέλεις να θυμηθείς κάτι και σπας το κεφάλι σου να το βρεις, χαμηλώνεις την μουσική ή προσπαθείς γενικά να διακόψεις κάθε επαφή με τα ηχεία του σώματός σου. Έτσι ακριβώς. Η προσπάθεια μεγάλη να καταφέρεις να πιστέψεις πως σκέφτηκες κάτι τόσο έξυπνο και αρχίζεις με στιλπνότητα να το σκορπάς στα γύρω σου πρόσωπα. Αυτό είναι και ο λόγος που σιγά σιγά θα σηκωθείς από το κρεββάτι. Θα κοιτάξεις μπροστά σου το παράθυρο με τις βαρετές σου κουρτίνες και θα κάνεις αναστροφή για τον βαθύ σου ύπνο.. Αλλά θα ονειρεύεσαι στον ξύπνιο..

Εγώ: Πριν γίνεις αυτό που είσαι τώρα, τι ήσουν;
Εσύ: Θέλεις καλύτερα να μάθεις πότε έγινα αυτό που είμαι τώρα;

- Όχι, δεν με απασχολεί ο χρόνος.
- Μα γιατί είσαι τόσο...
- Τι; Αντισυμβατικός; Έτσι έμαθα. Νιώθεις άβολα;
- Εντάξει είμαι. Σκέφτηκα αυτό που είπες για τον χρόνο και χαλάρωσα.
- Αφού ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Χωρίς αυτόν μόνο ζεις πραγματικά.



Αποφεύγω συστηματικά να συζητάω. Πολλές φορές η άποψη μου είναι η εξής και την στηρίζω μέχρι να με στηρίξει εκείνη. Απλά θεωρώ στο πολύ χαλαρό του θέματος ότι είμαστε ακατάλληλοι εμείς, όσοι λεγόμαστε άνθρωποι να συζητάμε για θέματα που δεν υπάρχει σταθερή ανάλυση και ταλαντευόμαστε να την βρούμε σαν τους εξερευνητές του σύμπαντος. Αμάν πια. Όχι δεν ξέρεις ούτε εσύ ούτε κανείς, ούτε εγώ που λέω ότι ξέρω, τι είναι έρωτας. Απλά θα αναλάβουμε να αποδείξουμε πόσο αναγκαίος είναι. Περισσότερο κι από το νερό..


Εσύ: Γιατί χάθηκες έτσι με τέτοιο τρόπο;
Εγώ: Ο τρόπος είναι αυτό που δείχνει και τον λόγο νομίζω.

- Ναι αλλά στην παρούσα φάση δεν νομίζω, δεν το περίμενα αυτό.
- Αλλά το περίμενες από εμένα.
- Όχι!
- Ναι.. όπως σε έμαθα από την πρώτη στιγμή έτσι εσύ έμαθες κι εμένα. Τι σε έκανε να νομίζεις ότι θα χαίρομαι με την λύπη μου;
- Δεν έκανα μόνο εγώ λάθος.
- Γνωρίζεις φυσικά ότι τα κεφάλαια της ζωής μου είναι το άσχημο παρελθόν μου και εσύ.
Και προφανώς εσύ είσαι το κλειστό... κεφάλαιο. Τώρα, δεν νομίζω ότι κυριαρχείς μπροστά μου. Αυτή τη στιγμή.
- Ναι ξέρω, η γνήσια συνταγή σου.
- Αυτή πετυχαίνει!


Με μέλι και πολύ πολύ σβελτάδα βλέπουμε πολύ πιο ήπια τα προβλήματά που μας κρατάνε εκεί πίσω. Τέρμα αριστερά.

Η ώρα που γράφω είναι πρωινή και κατεδαφίζει κάθε μέχρι τώρα ιδεολογία μου. Γιατί τα καζάνια της νύχτας είναι αυτά που καίνε... Δεν υπάρχουν άλλα...

Τώρα το χάραμα άρχισε να μου θυμίζει διόδια.
Εξόδους μακρινές.
Τις νύχτες που σου γύριζα την πλάτη.
Φωτιές να καις.
Σβησμένα κλάματα.

Θέλω να κλείσω σαν φυλαχτό -ανολοκλήρωτο και άναρχο- αυτό που με αναδεύει αυτή τη στιγμή, με διάφορα συναισθήματα, να φτάνουν στο σαγόνι μου και να σπαρταρούν οι μύες.
Να τα κλείσω μέσα στην ανάγκη. Αυτή που θέλει να γίνει φίλος...




και τέλος...

άμα δε λιώσουμε μαζί, πώς θες να γίνουμε ένα;





αφιερωμένο
Στην μυρωδιά της μέρας που αρχινά...

τούρκικος καφές/περίδης/αέρας βροχερός/ζακέτα & το μεγάλο χλωμό λαμπάκι.

Και τώρα βροχή. Φοβάμαι το νησί. Μην συμβεί κάτι κακό και πονέσει κι άλλο. Η φύση παίρνει την εκδίκηση. Εμάς όντως μας συμφέρει;

Πέρασε το μισό βράδυ κάτω από το πάπλωμα και η αίσθηση της Κυριακής επιτέλους έφυγε από πάνω μου. Άναψα το θερμοσίφωνα και αμέσως μόλις είδα το χλωμό λαμπάκι να κοκκινίζει μου έφυγε το άγχος και αυτό που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα. Η ολική καταστροφή.

Ακούσματα Περίδη, δισκογραφία αμανεδιάρικη και πλάνα παρηγοριά να μου κρατάνε συντροφιά αφού οι προτάσεις στέρεψαν. Η μέρα ήταν παράξενη σήμερα. Ταυτόχρονα μικρή και μεγάλη αλλά οι εντυπώσεις ανεξίτηλες και βουτηγμένες στην ντροπή. Η ανάγκη για μοναξιά είναι πολύ μικρή πλάι σ' εκείνη τη σκέψη της συμπόρευσης.

Το ταβάνι από αυτό το παράξενο και καθόλου μονωτικό υλικό είναι ότι πρέπει γιατί δίνει το δικαίωμα σε κάθε σταγόνα βροχής να πει την άποψή της. Εμένα αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι υπάρχουν δικαιώματα. Ακόμα και στις στάλες που η πτήση τους είναι για λίγα δευτερόλεπτα. Τις καταλαβαίνω γιατί το έχω ζήσει μαζί τους. Να έχεις σχήμα και να κινείσαι στην ατμόσφαιρα για λίγο μόνο. Να νιώθεις πάνω σου την βαρύτητα να σου θυμίζει κάθε τρεις και λίγο πως θα χαθεί και το σχήμα σου και το χαμόγελό σου. Είναι αυτόματα σουρεαλιστικό. Χωρίς να το θέλεις.

Η βροχή που χαμηλώνει επιτρέπει στον Περίδη να ακούγεται περισσότερο και στο ούτι να μελοποιεί το δωμάτιο που βρίσκομαι χωρίς να υπερβαίνει το καθεστώς.
Ξανά μετά φωνάζουν οι σταγόνες και χαλάει το στίχο. Εκεί βρίσκεται και οι μαγκιά. Να ψάχνεις σε αυτά τα μικρά κενά να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε κάνει να ταλαντεύεσαι ανάμεσα στα ψεύτικα νέα που πρόσφατα άκουσες αλλά και στα μηνύματα που θέλουν να σου περάσουν όλα όσα κυνηγάνε τη σκιά σου. Πλάι σε όλο αυτό να κατεβαίνει η λίστα αναπαραγωγής και να διακρίνεις αθώες ίδιες συγχορδίες μεταξύ των φίλων τους. Θα κάθονται κι αυτοί να πίνουνε καφέδες και να μοιράζονται ιδέες γιατί έτσι πρέπει.

Απογοήτευση και τάσεις θλίψης δεν υπάρχουν ενώ υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Γιατί ξέρω τον λόγο. Οι θύρες που αφήνουν το υποσυνείδητο να ρέει έχουν ωράριο λειτουργίας. Γι αυτό γλιτώνεις και καμιά φορά δεν σε παίρνει από κάτω αυτό που αναρωτιέσαι. Σε στέλνει κατευθείαν στη λύση και έτσι σε καλύπτει. Σαν κλάμα βουβό.

Στάζουν από παντού αιτίες και όσο λυρικό κι αν είναι το θέμα εσύ καταλαβαίνεις, μόνο εσύ, πως είναι αλήθεια. Τα κλισέ που όλοι ζούμε για να ζήσουμε. Μέσα στη βροχή, βροχή. Κι εκεί είναι ο άλλος κόσμος. Αυτός που όταν είσαι καλά αποζητάς. Και όταν περπατάς ξαφνικά μέσα του θες να γυρίσεις πάλι πίσω.

Πρέπει να παρθεί αυτό το χαμπάρι. Δεν το θέλουμε το καλό μας. Θέλουμε μόνο να μπλέξουμε με το περίεργο. Γι αυτό κάνουμε πως είναι όλα εντάξει. Και κοιτάζουμε από το παράθυρο -σαν φυτά- να βρούμε την θέα να πάει ο νους λίγο παραπέρα. Γνωρίζει και ο ένας και ο άλλος πως θα επέλθει το κακό αλλά αρέσκονται και οι δύο στο εφήμερο, σα να 'ναι η τελευταία μέρα εν ειρήνη. Καμένο χαρτί.

Το σκηνικό με τους αμανέδες βαραίνει και φαγούρα σε διαπερνά. Μέσα στο δίσκο ένας μάλαμας ξέμπαρκος βγάζει μπάσες νότες που μιλάει για αγορές, καφενεία, ξωτικά.. φωτογραφίες και φιλοσοφίες. Γκαρσόνα/Περσόνα. Πιο υλικό φτιάχνει τόσο διονυσιακές σκέψεις στα μυαλά τους. Κρασί θα 'ναι!! Εγώ στον τούρκικο καφέ όμως αυτή την ώρα για να μπορέσω να σκεφτώ και λίγο με μια άλφα εγρήγορση που έχω ζητήσει απ την καφεΐνη.

Η βροχή έπεσε τώρα και θα αρχίσουν να ακούγονται σταγόνες από το μπάνιο.. Νερά. Εκεί σε πιάνει κάτι να σκεφτείς, κάτι να σιγοτραγουδήσεις.. Εγώ τα έκανα ήδη εδώ. Θα είμαι αμίλητος. Σαν το νερό.

...για να κλείσω τώρα θέλω να πέσουν τα συγχαρητήρια σε ένα περιθώριο που στένεψε. Σε ένα χαρακτηρισμένο "νταραβέρι" που υποτίθεται πως υπήρχε στο μυαλό. Αλλά τελικά υπήρχε μόνο στο αίμα. Αυτό το αίμα που όταν κυλά έτσι πολύ σε εκείνο το σημείο, μας κάνει να χαιρόμαστε. Ελπίζω να κοιμάσαι με τα μάτια κλειστά..



Σε εσένα που κέρδισες τον ύπνο μου.. χρωστάω μια καληνύχτα. Αν θες άκουσε την.

ομορφιά. παράωρη.

Σχεδία (σκηνοθεσία/αναμέτρηση/εκκίνηση) +οι φίλοι μου!

Κι εκείνος σηκώθηκε και τον κοίταξε μετά το κορτέ. Η φιγούρα τελείωσε και οι ιδέες άρχισαν. Από το μυαλό της πέρασαν πολλά και το πρώτο έμεινε στημένο να παρακολουθεί τα επόμενα. Η παρέα έστρωσε το τραπέζι. Εγώ κοίταζα τους πάντες σα να μην τρέχει τίποτα.
Δύο μόνο ζευγάρια μάτια κοιτούσαν το μοιραίο να συμβαίνει. Είμαστε όλοι εδώ κι ένας ένας αρχίζουμε να ξεδιπλώνουμε το νου χωρίς προσχήματα. Εγώ πάλι να κοιτάζω το νέο αίμα σαν κάτι που ήρθε να αλλάξει την ζωή μου και οι ματιές μου να πεθαίνουν πριν φτάσουν στο σημείο που κάνω σποτ. Μένουμε στην συζήτηση γιατί ο ένας βοηθάει τις μικρές ενοχές του άλλου να αποδυναμωθούν.

Πέντε λεπτά του χρόνου, δυο χαμόγελα να σκάνε.
Απαλοιφή των παραπάνω και σιωπή.
Εισαγωγή σε ανέκδοτο που τρομάζουν όλοι για το τι τέλος θα έχει.

Τώρα σκέφτομαι πως το μπέρδεμα έχει την δική του γλύκα και χαζογελώ. Δεν αναρωτιέμαι καν αν συζήτησα με εμένα για τα συναφή και η θύμησή σου με αναγκάζει να παρεκτρέπομαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ με τις αδυναμίες μου. Πολλά κεφάλια γνωστά στον χώρο. Ο καθένας με την δική του αγάπη -αόρατα να υπάρχει- αγκαζέ. Μεταξύ μας δεν έχει μείνει και πολύ για να τελειώσει φρικτά η βραδιά. Σώπασε, χαλάρωσε κι ανακάλυψε. Μην ρωτάς περισσότερα και ακολούθησε με για λίγο.

Στάδιο κυνήγι.

Άνοιξες την μεγάλη άσπρη κουρτίνα και χάζεψες για λίγο το επόμενο. Το μεθεπόμενο σε ενθουσίασε πολύ. Γυρνάς με κοιτάς και μου ζητάς εξηγήσεις. Η χθεσινή βραδιά σου προωθούσε συναισθήματα. Δεν γλίτωσες την χειμέρια νάρκη του εαυτού, του ξεχασμένου.
Απήλαυσα μαζί με το καινούριο μου μερίδιο και την δική σου ειρωνία. Τελείωσε κάπως η απάντηση μου, άγαρμπα. Η πρωινή χαρούμενη βεντάλια έκλεισε και κοιταχτήκαμε απορημένοι.


Μέρος "Ανακατεύθυνση προ των ριμών"

Τώρα όλοι με αφήνουν σε ξένα χέρια. Με αγκαλιάζουν εντέλει και μου χαρίζουν ρωγμές σκέψεων που δεν υπάρχουν μόνο για να ζούνε. Κοινώνισα τις χαρές και τις μετέπειτα υπερβολές. Με θέλουν χαρούμενο κι εσένα σαν εμένα. Να ανακοινώνουμε μαζί τις όποιες λιακάδες και να αναφερόμαστε μόνο σε μελένιες πίκρες.


...H Ανάγκη ξύπνησε και είδε στα μάτια όλων μας την ωραία πρωινή υγρασία. Όλοι την άντεξαν εκτός από την μορφή. Την καινούρια μορφή που μπήκε με φόρα λογική. Και ίσως αργήσει πολύ να χαθεί.. εώς και..

<<<<<<<<Ξυπνήσαμε όλοι λοιπόν να ανταμώσουμε στον καφέ μας και αναρωτιόμαστε με πολύ κέφι τι σόι κρασάκι ήταν αυτό το χθεσινό.. με τι αλήθειες ήταν μπλεγμένο και το ήπιαμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα διψασμένα;>>>>>>>>>>>>>>


Στις γνωστές μας ουτοπίες..
Στα παράλληλα εγώ μας..
Σε εμένα που αρχίζω να γλιτώνω από τα ανείπωτα.

Επιπόλαια μπροστά σου.

Συχνά μετράμε τα υπονοούμενα και δεν υπάρχουμε μπροστά τους. Είμαστε μικροί και αντέχουμε να βρίσκουμε μικρά παράθυρα με μεγάλες θέες.
Υπάρχουν πολλές φορές ευθύνες που δεν αναλαμβάνει κανείς και γεμίζουν δωμάτια μέχρι πάνω.

Σιφόνι δεν υπάρχει. Αποχέτευση ναι.

Πόση δύναμη έχεις μέσα σου να σέβεσαι χωρίς να το ξεχνάς. Πόσους κύκλους παρελθόν. Χυμαδιό.

Σαν το ανάθεμα που πήγες αρκετές φορές.
Θα πας ξανά πολλές φορές και γιατί φλερτάρεις με την αίσθηση της πάρτης σου.

Δεν είσαι νάρκισσος αλλά πλευρίζεις στα κενά σου. Αιώρα στον ελεύθερο χρόνο σου.

Το μεγάλο κεφάλαιο είναι ο πόνος μας. Τον κοιτάμε με τα μάτια των πληγών μας/έρμαιο ανάμικτο με τις μοίρες μας, και ας ξέρουμε πως δεν υπάρχουν μάτια διαθέσιμα.

Πολλές φορές δεν πράττουμε όπως ανοίγουμε φακέλους. Μεθοδικά και μηχανικά γίνονται όλα. Δεν μας αγχώνει τίποτα γιατί οι πληροφορίες είναι αρκετές για να ηρεμήσουμε.
Ζούμε με αυτό που ποδοπατάμε αχάριστα..

Προβολή ίσον χρώμα.
Αγαπάς το χρώμα, κυκλώνεις το σταυρό.
Κι έτσι θα επέλθει ο κορεσμός για το νέο σου ψέμα.


Εσύ κοιτάς τα αδιέξοδα...
Και τ' αστέρια μιλάνε από ψηλά για το πομπές σου.

Να κοιτάς τριγύρω.

Φτύσε.

Ο φακός που ανασαίνει.

Χωρίς να περάσει καιρός, γίναμε κλωστές δεμένες ολοκληρωτικά. Ερμητικά μου ανακοινώνει το γεγονός οτι αλλάξανε πολλά. Χώρια τα δέματα, οι αγκαλιές και οι πορσελάνινες λέξεις.

Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα. Κάνω μικρές προσθέσεις σε θέματα σημαντικά. Η απόχρωση είναι μια και καμία άλλη δεν χωράει στην άρση του φιλιού μου. Οι πιο σημαντικές μέρες του καλοκαιριού περάσαν δίπλα στα νερά μιας θεάς. Αρτέμιδα την έλεγαν και αυτό τα λέει όλα. Τα φύλλα ήταν εκεί για μένα και το μονοπάτι προς τη θάλασσα ήταν ανοιχτό για κάθε στιγμή που ένιωθα μακριά σου...

Μπαίνω μέσα της και αρχίζω να ακούω ξανά την καρδιά μου έτσι όπως ποτέ δεν την άκουσα.
Προς στιγμήν ήθελα να γίνω φιλμ και να καώ την ώρα που χάραζε. Μου μάθαινες εσύ κάποτε πως να καίγομαι. Με πλήρωνε η σκέψη σου για να γίνει το βλέμμα μου καπνός.

Δεν θέλω να αλλάξει ο κόσμος που ονειρεύομαι αλλά εκείνος που ζητάει συνέχεια. Αυτό σκεφτόμουν κάθε μέρα και με την βοήθεια του τόπου που πατούσα γινόμουν δυνατός. Και τώρα πάλι να μετράω γραμμές. Μικρές λεπτές γραμμές που σημαίνουν πολλά. Δεν υπάρχει κανείς να τις κοιτάξει. Μόνο τα πουλιά που έρχονται με τον νέο χειμώνα και πατάνε πάνω τους. Θα έρθεις πίσω να με δεις. Εγώ ξεκινάω με φόβο αλλά χωρίς χρώμα...

Τα πανιά μου θα τα σκίζει ο αέρας και δεν ζητάει κανείς την γνώμη μου. Θυμάμαι παράλληλα τον βράχο και τα νερά. Χωρίς θλίψη και χωρίς περιβάλλον να ρέει.

Μπλε σκέψεις, όταν πίνεις μπρούσκο κρασί και μεθάς με τις λαβές. Το ένα φέρνει το άλλο και γίνονται διάφορα που μας χαλάνε. Όπως μας δυναμώνει το πρώτο φιλί. Έτσι κι αυτό μας καταφέρνει. Να χτυπάμε τα σώματά μας στα βράχια και να πέφτουν κόκκινες οι δυνάμεις μας μέσα στο αλάτι.

Δεν τελείωσε ακόμη πιστεύω ο Αύγουστός μου, εμένα. Γιατί έτσι ήθελα να είμαι πάντα, να πονάω βουβά και να περνάω ζωή χαρισάμενη.
Λες κι έχει μείνει ακόμα στο ρουθούνι μου μυρίζω τις στιγμές και τα χορτάρια του πριν. Αυτό το πριν που έμεινε αχνό, κάτι μέρες πίσω..

Ο φακός άναψε τελικά και δεν θα σβήσει ξανά. Αλλαξαμε μαζί τις μπαταρίες. Μην σκέφτεσαι πότε θα τελειώσει η ενέργεια του.
Το φως του δεν θα σβήσει μαζί μας..

Κράτα τον γιατί ακόμα δεν χάραξε..

Θα φέξει μετά..

Το περιμένω.

Πιο πόσιμη από ποτέ. Με ένα καλαμάκι! (η θάλασσα)

Πέφτει και το τελευταίο χάμω.
προκαλεί, συνεχίζει, μικραίνει.
Ανασυγκροτεί κάθε διαφορά μας,
μιλάει για όνειρα, αγάπες.
Λεύκες.

Δελφίνια γύρω μου.
σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βροχή.
Σε κύκλο. έτοιμα να σφυρίξουν
του τίτλους τέλους.
Η γραμμή.

Ενθουσιάζεσαι και κοιτάς.
Αήττητος. Κομμένος στα τρία.
Πλευρικός προσανατολισμός.
Για την καρδιά.

Ίσα κι όμοια.. σιγή-κραυγή-αέρας!
Στέκομαι με δυνατή οσμή.
όσφρηση δεν έχω. Γεύση να λιγοστεύει.
Κι όμως μέρες μένουν.
Έφτασε.

Χωρίς καμία κλάση της πρωινής ομίχλης.
μεταξύ Μέρους και Ακτής.
άρνηση για νάρκη και στοργή.
Εδώ όλα να παίζουν ταμπλό!
Διπλό.

Πλακώνεις εμένα σε μολυβιές.
Ζητάω από δίπλα την μάτια σου.
Να είναι μισή και όχι δοτική.
Θέλω να με κλείσεις κάπου.
Παράπονα. Χέρια.

Χωριστά και μαζί,
στο ίδιο σπίτι μένουν.
συνέχεια να γλεντούν.
Συνέχεια να γέρνουν!
Μπόρες.

Έρωτας βαρύς.
Αλλιώτικα με νύχτες.
Κάνε με φορά.
Να τρέχω. Να πέφτω.
Αν ήξερες.

Και τώρα τι. Πολύ.
ζήτημα αν είδες.
απορία αν άκουσες.
Έκρυψες.
Χάος.





Δακρύζω και νιώθω ανάγκη για περισσότερο χαμόγελο. Να κλάψω. Με λυγμό. Το χαμόγελο φυτρώνει ταυτόχρονα και γεννιέται το γεννήθηκα. Το κράτημα αυτό..

Που μας πάει;

Γιατί το κουπί σπάει;

Κι η θάλασσα....

γιατί δεν κυλάει;






(στο εδώ μου. στο εκεί σου. στο πιο πέρα μας.)

Περπατάς εις το δάσος εσύ;

Εδώ είναι η εκδήλωση διαμαρτυρίας της μικτής ψυχής μου. Η θα μιλήσουμε λοιπόν ή δεν θα γίνει. Διαλέγεις και παίρνεις.
Εισάγω την πρώτη σκέψη και αποστομώνω κάθε τι λίγο μπροστά στο βάρος της συνείδησής μου.

Εγωισμός είναι ένα είδος όπλου που έχει δυο κάνες και μια σκανδάλη. Εκείνος που πάτησε τη σκανδάλη δε γνωρίζει ακριβώς την κατεύθυνση που θα πετάξει η σφαίρα, θα καρφωθεί στο «θύμα» ή θα μπήγει τον «κυνηγό»;

Ευτυχώς υπάρχει όμως κι εκείνος και ανήκεις κάπου. Η μεγαλύτερη προσβολή για το δικό σου "εγώ" είναι και η μοναδική -μέχρι τώρα- θαμπάδα του σκοταδιού σου. Μην ελπίζεις. Δεν μιλάω για φως. Μόνο για κάτι θολό, άρα ανύπαρκτο. Μεμβράνη. Ξεθωριασμένα.

Μεμπτό φινάλε. Ουρλιαχτά που -αν μη τι άλλο- κοροϊδεύουν τις πλευρές σου. Η κάθε μία μολυσμένη, αφυδατωμένη. Για λόγους που ποτέ, κανείς δεν θα μάθει. Ανήμερα θεριά που αντί να σε τρώνε σου δίνουν κίνητρο να συνεχίζεις το παιχνίδι με τα πλήκτρα. Εκείνα του σώματος σου. Χάνεσαι και επανέρχεσαι μόνο και μόνο για την ταμπέλα που κοιτάζει προς το δόξα πατρί και πάνω γράφει "σιγουριά".

Δεν υπάρχω για να σε αφήνω στην μοίρα σου αλλά για να σε χρωματίζω. Να νιώσεις επιτέλους την αίσθηση του ονείρου. Για λίγο. Να ξεφύγεις από το στιλπνό ύφασμα και την μυρωδιά του. Το ύφασμα που κέντησες μέρα με τη μέρα. Πληγή-πληγή.

Ρημαδιό σαν να λέω αγάπη ένα πράγμα, σφίγγεσαι.

Άγχος για το πρώτο ταξίδι. Επιβιβάζεσαι(υποβιβάζεσαι). Δεν ανέχεσαι το φως. Θες ξανά πίσω κι εγώ να μην σου δίνω σημασία. Οι άλλοι απλά να μεταλάβουν. Τι; Τα νερά που φυλακίζουν την λήθη σου. Το σπέρμα αυτό είναι νεκρό. Μόλις το δοκιμάσει κανείς χάνει το συναίσθημα. Είναι νεκρό. Έχει μέσα κρίσεις, μαύρες ανάσες, πλοκάμια & δάση απερπάτητα.


Στάση για νερό στην κυριολεξία. Κι εκεί... ακόμα κι εκεί μετά από τόσο δρόμο ζητάς επιστροφή. Δεν με αντέχεις και πνίγεσαι μέσα στην αλήθεια που χαράζει η ευθεία μου. Η μια και μοναδική ματιά που σου 'ριξα. Εν τέλει πως ορίζεις την ρηχότητα και πώς το μέγα βάθος;

Αοριστία. Και παρασύρεσαι. Τόσο πολύ.

Με ρωτάς από τι.

Από μια αμφιβολία. Από αυτό. Το δέχεσαι η να σου πω πάλι ψέμματα για να χαμογελάσεις;





Θα κοιμηθώ δεν έχει παλμό αυτό που κάνω τώρα. Εξού και το μεγάλο κενό.

Περίμενε!
Έχω να σου επισημάνω μια ανταμοιβή.
Στην χαρίζω.

(Κοιμήσου κι εσύ με ερμαφρόδιτες χροιές.)

Tabula rasa.
εσύ. το χθες.

Χορεύω (ζευγάρι που διψά)

Είναι πολλά και μπερδεμένα.. Όμορφα και παράξενα.. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να χρησιμοποιώ πια τίποτε κακό και μισακό..

(μικρή εισαγωγή/μεγάλες, πλατιές αυλαίες)

Ξεκινάμε αντίστροφα. Πέντε και χορεύω. Παρουσιάζω. Μέσα σε ότι στημένο, εγώ θα κάνω οτι μπορώ για να αυτοσχεδιάσω. Αυτό κάνω ενίοτε στην πορεία μου. Ίσως να γίνει κάτι άλλο από αυτό που περίμενα! Μα δεν με νοιάζει.

Θέλω να πατήσω στην σκηνή και πριν χορέψω, πριν καν κινηθώ προς το κέντρο, να σιγοτραγουδίσω θέλω.

"Ψηλά βουνά.......κι εσείς των άστρων θορριές.. ποτάμια αχνά............. ΕΛΑΤΙΑ/ΔΑΦΝΕΣ/ΜΥΡΤΙΕΣ." (δεν θέλω την συνέχεια. μετά θέλω να στιχουργεί το σώμα μου.)

Άρτιο και φευγαλέο το ζόρι μου. Το κοιτάζω να κάνει ποδήλατο στην αυλή. Στην σκηνή. Εκείνη η στιγμή θα είμαι μόνο εγώ εκεί. Κανείς σας από κάτω.

Δεν έμεινε πολύ κι όμως τρέμουν οι αγγάλες μου. Συγχίζεται το μέτρημα μου. Πιάνω τον ρυθμό, τον αποθηκεύω και πάλι ταλαντεύεται ανάμεσα.
Ανάμεσα μου, ανάμεσά σου.

Θίασος παρακολουθεί το όλο σκηνικό και εγώ πετάγομαι για λίγο στις μυρτιές. Ξέρεις μωρέ, τι κρύβεται εκεί και μιλάς; Άν ήξερες θα ήσουν ανέραστος. Θα ήσουν αυτόματα πεντακάθαρος. Θα είχες περισσότερη ζελατίνα στις λέξεις σου, τυλιγμένη.

Ο ήλιος των ημερών μέχρι τότε θα έχει ζεστάνει τα συναισθήματα μου. Θα γίνει άθροισμα των βαθμών θερμοκρασίας εκείνη την στιγμή που θα κάνω το βήμα μου. Το αποτέλεσμα θα είναι όσες είναι οι αγάπες που σου χάρισα. Μία-μία θα ανεβαίνουν τα σκαλιά από πίσω μου.. Θα σέρνουν τα κουβάρια που θα κρέμονται.. Από μένα. Από μας. Από τις νυχτιές που συμπέσαμε. Χρώμα χλυαρό. Όσο πιο πάνω τόσο πιο σίγουρο. Όσο ζυγώνει η άνοδος -αντίθετα μας πάντα- τόσο θα με λογχίζει.

Φτάσαμε στις φιγούρες. Η τέχνη μου, ερειπιώνες. Δεν προστατεύω τα μάτια κανενός. Δεν με νοιάζει να παραπατήσω, να πέσω. Θα χαμογελάω μέσα μου. (Εδώ ένα ευχαριστώ σε σένα που όσο σε ξέρω με πετάς με δύναμη -σχεδόν με τρομάζεις- πάνω στα χαμόγελα που μου ζητάς. Συνέχεια.) Δεν κρατάει η πρόζα μου πολύ. Δυο λεπτά το πρώτο μέρος και τρία το άλλο. Μάντεψε ποιό απο τα δύο φτερουγίζει. Ποιό απο τα δύο είναι το δυνατό μου σημείο. Η πτέρνα μου μιας και με φωνάζουν Αχιλλέα. ΜΗΜΕΚΟΙΤΑΖΕΙΣΤΟΣΟΕΝΤΟΝΑΘΑΠΕΣΩ!

...............
.....ΕΠΕΣΑ!

Θηριώδης πτώση. Αμέσως μετά κυκλοφορείς εσύ πάνω μου. Φλέβες να υψώνουν τις σημαίες τους. Μέρες να κοιτάνε εμένα στο πάτωμα, να με αφήνουν χρόνια. Θέλω να γελάσω με την καρδιά μου αλλά δεν το κάνω. Ίσως νιώσεις άσχημα και με στραβοκοιτάξεις.

Με ένα σάλτο θα ανέβω ξανά στην αρμύρα της σκηνής. Θα περάσω τις πνοές μου στις ανάσες τους κοινού..
Εσύ θυμάσαι πως βγήκες από την ζωή μου; Σαν χορευτής που πέφτει. Που σπάει το πόδι του πάνω στο πάλκο. Την ώρα της παράστασης.. Τόσο αντιαισθητικά. Το έμαθα και θα το λέω για πάντα. Μου χαρίζει λίγη ετοιμόρροπη ευτυχία. Δεν είναι έτσι πια. Τώρα έχω τις ιδρωμένες σου σκέψεις να παρατηρώ και να γεύομαι ανία. Να χλωμιάζω, κάθε φιγούρα χωρίς φρένο. Χωρίς τίποτα. Ή με λίγη λάμα από μετωπικές.

Θα κλείσω και θα κάνω όση υπομονή αντέχει το αστέρι μου. (κανείς δεν θα υποφέρει)

Χορογραφία σημαίνει: Το σημάδι που διαλέγουν τα όνειρα μου και οτι περίσσεψε από την μυθική μου αποταμίευση.

Χορογραφώ σημαίνει: Αποκάλυψη των δημιουργικών εγώ μου και επαλήθευση του γραπτού, του ειπωμένου, του ανείπωτου & της "Γένεσης των μασκών" μας/μου/σου...

Χορεύω (σημάινει) επιθυμίες που δεν χόρτασαν λήθη, έρωτα.

Έλα.

Κρεμασμένα Κιτάπια

Φιλί με γλώσσα. Παρανοϊκός αλτρουισμός. Φεγγαρένιες αγκαλιές. Σύνδρομο έλξης.

Ζωγραφίζω;;;;;;; Μονώνω;;;;;;;;;;;; Ξεκαθαρίζω;;;;;;;

Γιατί μπορώ να αλλάξω κάθε δεδομένο μου. Γιατί μπορώ να σε λύσω από πάνω μου. Γιατί μπορώ να μετανιώσω που δεν με κράτησα. Και γιατί μπορώ να γράφω την λέξη γιατί, συνέχεια. Χωρίς να σκέφτομαι τις σκέψεις σου.

Δεν υπάρχουν πραγματικές ξενιτιές. Ίσως είμαι ο τελευταίος. Αυτός των ξενιτεμένων.

Κάθε γραμμή που συμπληρώνω στο κείμενό μου, περισσότερο μικρός νιώθω κι ας είμαι αυτό που είμαι. Δεν θέλω να αλλάξω. Να μην μοιάζω σε τίποτα από όσα σε δημιουργούν. Το στόμα μου είναι στεγνό κι όμως, η γεύση σε πλησιάζει. Σαν να σ' έγλυψα πριν, να σε δάγκωσα. Δεν ξέρω.

Δεν σου ταιριάζει καθόλου το εδώ. Εσύ είσαι ανένδοτος/ανέκδοτος.
τι θα πεις ακόμα μέχρι να δροσίσει; Με κιμωλία χαραξέ το πάνω στις μαύρες σου μετωπικές συγκρούσεις............... Ψάχνω.

(γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει ποτέ τι προκαλεί. όλοι είναι σίγουροι πως κάνουν το σωστό. πόσο πίσω. δεν έχει καμία ελπίδα αυτός ο κόσμος. εγω αγκαλιάζω και ανατριχιάζω. η μέρα μου έχει θετικό κι αρνητικό. μερικών δεν έχει τίποτα. μόνο ζέστη. δεν έχει καν ματιές στο ιστορικό τους. ο φόβος βλέπεις. να μου φωνάζουνε έλα και εγώ πριν το τρίτο γράμμα να έχω φτάσει. διακρίνεις αυτοκαταστροφή; είναι υποταγή. είναι καύλα. είναι απόλυτη ηδονή να μην είσαι υπο το φως. σαν την μεγάλη Λίνα. είπε πως το μετάλαβε.. αλλά δεν τα λαβε υπόψιν..)

Τερμάτισε το επιτέλους. Κάθε μέρα αγωνίζεσαι να μην σε πάρει απο κάτω. Μην φοβάσαι κι εσύ. Μην φοβάσαι. Φοβάσαι. Σε νιώθω. Σου δίνω ένα μεγάλο εγώ. Στο κερνάω και σε αφήνω να αναμετρηθείς. Δεν είμαι κι εγώ για τα εύκολα. ΣΕ ΔΕΙΧΝΩ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ! Με αφήνω κεντρικά. Να τα συμπεριλάβω όλα. Με χάνω, με κερδίζω. Σαν την καλύτερη παρτίδα "σκάκι συναισθημάτων".

Τα στήθη ζορίζονται. Νιώθουμε και οι δυο σαν παιδάκια μες το πράσινο. Τρέχα. Τρέχω. Ο ένας για τον άλλον. Κομμένα φτερά. Μόνο επίγεια.

Γιατί να γίνεις φίλος με τον καταπιεσμένο; Αφού δεν είσαι έτοιμος να παίξεις αντίπαλα με τον καταπιεστή!

Θα σου φτιάξω καφέ. Να έχεις χρόνο να σκεφτείς. Μετά θα σε φιλήσω αλλά οχι στο δέρμα. Θα φιλήσω απανεμιά σου. Την οριζόντια.

Η θέρμη μου-Η πτώση σου.

Αυτάρεσκο γραπτό.

Πάρε ανάσα. Πριν τη λέξη σου πεις. Χαλάρωσε αυτόματα και πυροβόλα το εγώ σου -που τελικά είναι μικρότερο από σένα- σαν να είσαι στα πέρατα. Παραπέρα απ' αυτά.

Σημειώσεις, ευθύνες, ιλιγγιώδης ζήτηση. Αύξηση ή μείωση των όσων λες και αποφεύγεις. Γίνε για λίγο δόση και μην ντρέπεσαι να κοιτάς τις αντοχές σου στον καθρέπτη. Στέκονται όλοι και κοιτάνε εσένα σαν να είσαι η φλέβα της ζωής.. λίγο πριν κοπεί στα δύο!

Είσαι άηχος. Πολεμάς να φύγεις. Φαντάσου το λίγο. Μην το κλείνεις. Άντεξε την μέτρια διάθεσή σου να καταπίνεις και το παραμικρό. Ξυραφάκι το παραμικρό ε;

Αυτό που θέλω το έχει ο σκοπός τους..

Κρατάω αγκαλιές και πάθη και λάθη...

Στα βάθη!


Στα μέσα.


Στα ρολόγια της καρδιάς μου.

Θέλω να μπω μέσα σ' αυτά που με κλείνουν. Ακούγονται σαν την κάθε νότα που παίζει το πιάνο.. Η μουσική δεν απουσιάζει από την οργή και το ανάποδο.

Βλέπει ο καθένας την μέρα μας. Το χαμόγελό μας. Τον αντίλαλο από κάθε ψέμα που λένε οι κινήσεις. Τα πισώπλατα κοιτάγματα. Τα συρτάρια που ανοίγουν και κλείνουν πριν δούμε το περιεχόμενο.

-Φαντάζεσαι;

-Δεν θέλω. Φοβάμαι!

-Γιατί αγορίνα μου, τι φοβάσαι;

-Μην έχεις θράσος. Φτάνει πια!

-Θες να μην σε κρατήσω άλλη νύχτα;

-Θέλω να με περιλούσεις με ασφάλεια. Και μετά ότι θες.

Τα δάκρυα δεν μας μαθαίνουν να ξεχνάμε; Έτσι είπε. Ακούσατε όλοι!
Ηρεμία μόνο. Γιατί όλα τ' άλλα είναι απλά ψεγάδια. Θάλασσες άσπρες. Κι αυτές άηχες.

Οι απογοητεύσεις μοιάζουν με κουπλέ και τα ρεφρέν τρέχουν να τις πιάσουν.. Να τις κάνουν να ζητήσουν συγχώρεση. Σήμερα και χθες είναι για λίγο κλωστές με κόμπο δεμένες.

Γιατί ο κόμπος να είσαι εσύ; Θέλω να είναι η πρώτη μου φορά ο κόμπος. Όχι αυτή που προσπαθώ να απωθώ.

Με ρωτάνε και εγώ απλά απαντάω. Μετά από ένα σημείο όλα είναι μηχανικά. Δεν γλιτώνεις. Θα υποκύψεις και θα φρικάρεις.

Τρέλα μου.. αχχχ.. Που γίνεσαι χρώμα.. Το πιο χρωματιστό.

α
α

α
α

α
α

α
αα
α
α
ααααα///

Μιλώ για σένα.

Αυτό το τραγούδι ήταν -για μένα- , είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ γεμάτο ατέρμονες σκέψεις.
(και το κρασί μου δεν τελειώνει ποτέ μαζί του)
Θυμάσαι που το έλεγα.. Δεν γίνεται να μη θυμάσαι.

Φανερά και με κάθε νότα στα γραπτά και σε όσα έχουν ειπωθεί· ο κόσμος μου θα με ταξιδεύει όπως οι στίχοι αυτοί. Το καρφάκι που λυγίζει κόντρα στο τσιμέντο θα με παρασέρνει στα λιμάνια μας. Το καρφάκι το ατσάλινο. Αυτό της θύμησης.

Δεν προσέχει ο εαυτός μας και ο χειρότερος εχθρός τελικά είναι το πιο γλυκό συναίσθημα. Η πλοκή αυτή έχει ένα χάρισμα να παραμένει εντός και να μιλάει μόνο για αδιέξοδα.
Όταν αυτό σου φέρνει μνήμες τι να το κάνεις το παραπέρα; Γιατί να το κεντήσεις περισσότερο; Δεν πέσαμε ακόμα. Η μήπως έχουμε σηκωθεί κιόλας και δεν το καταλάβαμε;

Σαν την φυγή τελειώνει γρήγορα το γαμημένο αλλά ευτυχώς, ευτυχώς.. Υπάρχει στην ζωή μας η μίζερη ηδονή της επανάληψης και αυτή τη φορά δεν λυπάται τίποτα. Θα μας χτυπήσει. Το νιώθεις; Ταλαντεύεσαι καθόλου η τίποτα; Εγώ με κάθε τρόπο, ναι!

Μερικοί στίχοι -διάολε- σε κάνουν να καταρρίπτεις κάθε μα κάθε λογική σου νοοτροπία. Δεν υπάρχει άλλη οπτική. Τέλος! Έτσι είναι. Όχι αλλιώς. Παραδέξου το. Αλκοόλ και συνουσίες· απλά ξεκλειδώνουν αισθήσεις. Ο στίχος είναι άλλη μαγκιά.

Επιστροφή στο κομμάτι με την βαθιά παράδοση· μην το γλεντάς. Μην το βάζεις στη διαπασών. Άκου στη χαμηλότερη ένταση και ζήσε λίγα λεπτά πραγματικής έντασης. Αυτό μπορείς να το κάνεις;
(Ο ανέραστος· ποτέ)

Μετά απο κάθε ακρόαση -έχω να πω- υπάρχει μια χρονοβόρα, έμμεση φθορά που λειτουργεί ακριβώς όπως κάποιοι τύποι μυαλών. Κρυφά! Θες και το καλύτερο; Δεν θα περάσει ποτέ ο υλιστής στην απέναντι ακτή. Θα μείνει εκεί που είναι. Εμείς απο την άλλη θα μπορούμε να πάμε σε αυτόν. Θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε. Γιατί ειναι άγγελος, ναι! Αλλα είναι χάρτινος! Υπερβολή. Κι όμως. Ξεγελαστήκαμε θα ξεγελαστούμε ξανά. Είναι επόμενο· δεν είναι; Θρόισμα!

Αυτό δίνεις; Αυτό θα πάρω.



Μόνο, μην μου κάνεις το λίγο.. λιγότερο!

Ρολάρισμα στο πάτωμα.

Το καλοκαίρι είναι η βέρα σου.

Σαν το καλοκαίρι ποτέ δεν θα χαθείς.

Μαζί με σένα γέμισε γέμισε και το τασάκι και το καλοκαίρι.



Παραδόξως φλύαρος αλλά τελικά με αντίλαλο είπες αυτό που ήθελες. Άρχισαν τα εύκολα να γίνονται δύσκολα και το αντίστροφο. Αυτή η παλινδρομική ρουλέτα, να κυβερνά τις λέξεις, τα γκάζια, τις γεύσεις και τα βλέμματα ποτέ δεν θα πάψει να γυρνά. Είναι ο τροχός της τύχης. (Στο ζεστό κρεββάτι που κοιμάμαι μαζί με τα κενά μου, έρχεται κάθε μέρα και η θεία Φρίκη.)
Δεν θα πέσω με τα μούτρα να με δεις. Θα μείνω περισσότερο. Ευχαρίστησε με. Μάθε μου πως να γλιστρώ και να μην πέφτω. Ζήτα μου να σου διαβάσω αυτό που σπαταλάει το μυαλό μου. Κέρνα την ντροπή και την αμηχανία μας λίγο κρασί, αλλά.. όχι από αυτό που πίνουμε τώρα. Δεν χρωστάει πουθενά ούτε η μέθεξη ούτε η ματιά σου. Όλα καλά.
Έμαθαν μερικοί να ζητάνε και άλλοι να συζητάνε. Αυτό είναι το απών μας, η σιγουριά μας.. η κλεμμένη σιγουριά απ' τα χαμόγελα των άλλων. Χαρά μου να σε πιλοτάρω αλλά να με αφήνεις να ξεκουράζομαι και να με μπουκώνεις ανάσες γεμάτες κρεσέντο. Μην κοιτάς χωρίς εμένα την οθόνη! Αν θες να δεις κάτι άλλο ρίξε μια ματιά σ' αυτά που σου ψιθυρίζω. Τα χθεσινά - Τα κυκλικά - Τ' ανείπωτα.


Γέμισα και τώρα δεν αδειάζει όλο αυτό με καμία πίστη. Η διαδικασία να γεμίσεις είναι από δύσκολη ως και μάταια. Δεν θέλω τυφλές ελπίδες, όσο δεν τις θέλει και η Μελίνα.
Μπορεί εγώ παραπάνω. Εγώ μπορεί να της θάβω κιόλας. Μερικές φορές μόνο. Ίσως πέντε η έξι φορές το χρόνο να της γεύομαι να δω πως είναι, τι έχασα τόσο καιρό. Αλλά χαίρομαι που όσο ηδονικές και να ΄ναι δεν τις συνήθισα. Έχω πολύ καιρό να σκηνοθετήσω, ρίμες!

Πόσο ζήσαμε το καλοκαίρι και πόσο θα ζήσουμε αυτό που άρχισε;
Έβρασε - Κόχλασε - Ήρθε.

Όλα, ανεξαιρέτως & Music from the motion picture.

Μεγάλο διάστημα.

Δεν φλέρταρα με τον φακό. Είναι οι αρχές, παράξενες και θέλουν χρώμα.
Τρέμει ο στόχος και είναι σκοπός Χερουβικός. Σαν τραγική ειρωνεία. Μέθα_

Τι έγινε; Χάσαμε την μοναξιά; Ήρθαμε εδώ. Ανακαλύψαμε την φωτιά μας. Είχα πειράξει το κοντραστ στο θέμα και μου άφησε κηλίδες ντροπής. Τώρα έμαθα. "Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο" λες.
Χρειάζομαι αέρα ξανά. Απ' το ταξίδι και μετά μου ήρθε στην μούρη με φόρα. Ξέρεις, έχω ανοίξει το τετράδιο μου στην μέση ακριβώς. Οι σελίδες οι ενωμένες. Αυτές που δεν χρειάζεται να θυσιάσω μόνο τη μία. Σαν δυο ευκαιρίες που είχα ανάγκη να διαλέξω τη μία. Σαν τότε. Τώρα γελάω που ανακαλύπτω το κόλπο. Θα τραβήξω όλο το κομμάτι. Το συρραπτικό δεν θα αντισταθεί καν.
Έχω μείνει να παρατάω το μέλλον μου στην τύχη του. Θα μπω σε μπελάδες ξανά. Το περιμένω πως και πως. Ήρθαν τα φάλτσα τώρα και με ξέκαναν. Πέρασε φυσικά και το κόψιμο και το ράψιμο. Αυτών που μας κρατάνε. Λήθη.
Η μουσική έγινε συναστρία σήμερα και η παρέα μου με άφησε να περπατήσω πάνω της ελεύθερα χωρίς να με διακόψει λεπτό. Λύση.
Επόπτης έμαθε τις παλιές μου συνταγές. Εσύ είσαι αυτός. Ο επόπτης μου. Το ιατρείο της ενοχής μου. Η λυρική μου ανακωχή. Λήξη.

Σε αυτό το κλίμα θέλω να συνεχίσει η ζωή μου. Όχι στο εύκρατο. Κι εσυ το προτιμάς.
Κι εγώ το ξέρω κι εσύ το ξέρεις. -ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ- Το καλοκαίρι φτάνει ακριβώς όπως φεύγει η κιτρινίλα του προσώπου μου. Το αυριανό θα ΄ναι κρίμα να μην το δεις. Θα το σώσω όμως κάπου. Θα το ανακυκλώσω μετά και θα το πετάξω ξανά. Εκείνο μου λείπει άσκημα. Μέχρι να το ξαναπάρω στα χέρια μου θα σκέφτομαι την λιακάδα. Εκείνη που ξύπνησε μέσα μου όταν σε γούσταρα για πρώτη φορά.

3 τραγούδια για ένα καλοκαίρι και το χέρι σου στην πλάτη μου να με ζεσταίνει. Να μην φωτοσυνθέτει το σώμα μου απο κάτω. Κόντρα. Ήλιος. Αγιάζι.

Θα τελειώσει όλο αυτό ποτέ, μαζί του και η νύκτα; Θα πεθάνει ποτέ η μαία του κόσμου σου;
Οι ανάσες μας θα γίνουν πλατωνικές και τα ανείπωτα θα έρθουν πιο κοντά μας. Οτι δεν είδαμε μέχρι σήμερα, μαζί θα το ζήσουμε. Θες; Χαίρομαι. Μόνος μου, χαίρομαι.

Και τελικά.. θα αφήσω το μεγάλο μου μέρος να με κάνει δικό του. Θα ανοίξω την αγκαλιά μου αυτή, όσο περισσότερο μπορώ. Θα περιμένω να έρθει. Σχεδόν εδώ είναι.

Σήμερα σε ζήταγα μήνα. Σήμερα κατάλαβα γιατί έχεις δεν έχεις πάντα 30 μέρες. Σήμερα είδα χωρίς φως.

Και είναι καλύτερα.

Αεροδρόμιο "Ευχαριστήριο"

Σήκωσα το ποτήρι και με πείραξε που δεν είχε αφήσει σημάδι στο τραπέζι. Βαλίτσα ακόμη μισο-άδεια και σκέψεις που, πάω στοίχημα είναι δήθεν. Μελέτησα την μουσική, την εργασία, το ταξίδι, την βόλτα στο live.
Επιφάνεια δεδομένη. Το γοητευτικό, άμεσο, επόμενο λεπτό έφτασε. Δεν είναι η ροή που έχω μάθει. Είναι το πόσο σημαντικά περιγράφεται η γεμάτη μέρα. Απ' το μαξιλάρι που μυρίζεις το πρωί, τον καφέ που μυρίζεις μετά και το τσιγάρο εώς την φεύγα που αρχίζεις να μυρίζεις τώρα.

Δεν είναι κλίμα. Είναι πως η σύμπτωση είναι ψευδαίσθηση τελικά. Το είπαν κι άλλοι. Μόνο αμα το δεις κατάματα σε βλέπει κι εκείνο όμως. Ο ορισμός της αυτο-κάθαρσης που αρχίζει απο τώρα και μετράει αντίστροφα. Σύνδεση απόλυτη.
"Κάθε αεροδρόμιο είναι το ευχαριστήριο."

Έμειναν λίγες ώρες και θα το διαπιστώσω γιατί θα είναι το πρώτο ουσιώδες (ευχαριστήριο).

Πλοκή πολύπλοκη. Άγχος να -μικρο- συσσωρεύεται στους μυς. Τώρα που το σκέφτομαι πάλι με ηρεμεί. Με ενθουσιάζει. Η διπλανή μου πάντα ακολουθία με τα πολλά χαρίσματα αδερφή ψυχή, έχει κι αυτή τους λόγους της για το ταξίδι. Οι Δυο Μας. Και δεν φοβάμαι τίποτε.. Κάτι περιμένει κι αυτή σαν κι εμένα. Αλλά το μυστήριο δεν θα λυθεί ποτέ. Γιατί πάντα οτι συμβεί σε εσένα να συμβαίνει και σε εμένα? Σε αγαπάω ψυχή. Το ταξίδι μας θα είναι όπως και τα όλα μας. Γι αυτό. Μην φοβηθείς την απογείωση.

Το χαμόγελο που περιμένει εκεί αγαπάει τα λόγια, τις περιγραφές, τον κόσμο, τους ώμους και τις αυθόρμητες ζωγραφιές στους τοίχους της πόλης σαν εμένα. Μαθαίνει απο μένα και εγώ απο εκείνο. Μας έχουν συνδέσει οι ψυχές χωρίς να το προσπαθήσουμε και μας αφήνουν να περπατάμε μαζί παντού και να χαμογελάμε. Εκεί θα είναι αλλιώτικα. Σίγουρα ανέμελα. Και οι μελαγχολίες θα είναι παρέα και θα συζητάνε για χιλιάδες πράματα. Έτσι το νιώθω. Ανοιχτό και με φουλ κούραση. Την γλυκιά, την όμορφη.

Δεν έχει μείνει πολύ και λίγο βιάζομαι. Θα προλάβουμε, και θα μείνει κιόλας για τέλος. Το καλύτερο. Μαζί σου να περπατάω εκεί και να μοιράζομαι στιγμές και το ζευγάρι ακουστικά μου. Το καλώδιο να μας συνδέει επίσημα. Λίγο το 'χεις εσύ αυτό.
Να παίζουν ήχοι, μουσικές. Στίχοι δικοί μας. Που τους ξέρουν άλλοι τόσοι. Κι όμως για εμάς είναι αλλιώς. Ποιοί το 'χουν ζήσει στο αληθινό του? Κανείς σχεδόν. Απλά οι άλλοι ακολουθούν. Καλό όμως κι αυτό.

Θα σταματήσω σιγά σιγά. Θα αφήσω τα πλήκτρα και θα πιάσω την μελέτη. Λίγο έτσι να νιώσω αρμονία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μαζί θα είναι και το κρασί και η βαλίτσα η μισο-άδεια. Κάτι θα βάζω μέσα μέχρι να ξαπλώσω. Να την κοιτώ, να κοιμηθώ.

Στίχοι τώρα: παραμυθάκι μου σκληρό/με τα καράβια που με πήγαινες να δω/έτσι δεν πονάμε/ξύπνα να δεις καμάρι μου/εκεί στην πλώρη μάτια μου χαράζει/οτι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθες/είμαι παράξενο παιδί.

ΥΓ: σλόγκαν για τους 2 μας, η συνέχεια των άλλων 2! Να προσέχεις εκεί.

μιά milonga με το ψέμμα.

Λοιπόν οι ιστορίες του μυαλού και της ημέρας δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Εγώ τουλάχιστον το έμαθα και το πίστεψα... Η απολογία μου είναι τότε περιττή.
Όπου και να ψάξει η μνήμη θα βρεθεί και το γλυκό και το πικρό. Ακριβώς όπως βρίσκω εγώ την αλήθεια όταν την ζητάω ή σαν το μπουκάλι που ψάχνει το καπάκι του για να γίνει στεγανό.
Δεν με κούρασε ποτέ η αντοχή στις μικρές λύπες ούτε και η αναπαράσταση των αναμνήσεων που υπάρχουν στην χαζή ατμόσφαιρά μας.

Εγώ γυρνάω πάντα και χαμογελάω γιατί με δυο λόγια δεν κρύβομαι. Εγώ σταματάω μόνο εκεί που κανείς δεν τολμάει, κοιτάζω ξανά τα παλιά και συνεχίζω. Γιατί απο αυτά ζω. Από αυτά που είδα και βλέπω ως τώρα.

Να! Τώρα. Δυο λεπτά πριν αρχίσω να γράφω. Το είδα.
Είδα πάλι να κρύβονται αλήθειες. Χωρίς λόγο. Χωρίς λόγο για μένα.
Δυο λόγια δεν είναι απλά δυο λόγια. Αν ήταν έτσι θα μέναμε στα σήματα.
Ο δάσκαλος που δεν πεθαίνει ποτέ είναι η εκτίμηση. Μερικοί ζουν μετά τον θάνατό του.

Εξακολουθητικές φάσεις, ασταμάτητες, μόνες, άνοστες.
Άλλοι τις μετράνε και τις φιλούν σαν να λένε "Εδώ, ήρθε το τέλος σας." και άλλοι αρέσκονται να ακούν το θόρυβο τους και να ταλαντεύονται στη μαυρίλα της ψυχής τους.
Μέση κατάσταση πουθενά και πρόοδος, χάσιμο χρόνου.

Μένουν οι άλλοι λοιπόν να πρέπει ν' αποφασίσουν αν θα καταπιούν την σιχαμένη τροφή του εγωισμού. Η οποία ξέρεις, είναι και μασημένη τροφή. Και εκεί όλα φαίνονται.
Φαίνεται τι είναι δύσκολο και τι όχι. Μερικοί είναι πάλι για τα δύσκολα, μερικοί απολαμβάνουν το μη γοργόν. Άνθρωποι.

Ξυπνάς μια μέρα, άλλη μέρα. Νέα μέρα. Τίποτε. Όλα καινούρια και τα χθεσινά χαμένα, πεταμένα στις σακούλες τις μεγάλες. Απολαμβάνεις τον καφέ σου, το τσιγάρο σου, το χαζό κουτί με τα έντονα χρώματα, το τραγούδι που ακούγεται και που ποτέ δεν είχες συμπαθήσει, το επόμενο τσιγάρο. Πάει το πρωί αλλά και το μεσημέρι. Τώρα χάνει το φως και ο μικρός ουρανός έξω.. Και ο μεγάλος μέσα μας. Σιγά σιγά οι πεταμένες κάλτσες βγάζουν φτερά και έρχονται καταπάνω σου. Πρώτη φορά μέσα στην μέρα αυτή τις βλέπεις τόσο επιθετικές αλλά όχι γενικά πρώτη φορά. Θα ΄ναι που πάλι μέσα γέμισαν ανάγκη για δικαίωση. Που σκεφτόσουν τα περασμένα και τα τωρινά και καθόσουν χθες και προχθές και τους τα έλεγες. Αυτές σ' ακούγαν. Έρχονται τώρα να σε βαρέσουν στον ώμο και να σου πουν "Όλα επιλογές δεν έλεγες χθες? Τι μας το παίζεις τώρα αντίδραση?"

Τα μοναδικά κλειδιά που έχω εγώ, έχουνε σπάσει μες τις κλειδαριές. Δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Μόνο που, όσο προσπαθώ να τα βγάλω για να ανοίξω, μπαίνουν πιο μέσα. Δεν θέλουν να ανοίξουνε οι πόρτες έτσι απλά.

Και πολύ φοβάμαι πως άλλη λύση δεν υπάρχει. Μόνο να αλλάξουν εντελώς οι κλειδαριές.

<<ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΩΣ, Η ΛΥΣΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ! ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ.. ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ.>>

Symantec Salmacis Sense

Get ready means the way you wanna be fire on your own.

Clocks are auto mirrors and a shirt touch your body like the lies you prefer to say.

Only me, on demand and the flower beside my own smell. How blur it seems to be? I do really wanna know!
Stop and share the moment with his polaroid, is not enough anymore!

Bones may be the fire of "get ready" or "be the moon".
Bones are not killing me. Sea is over me though. The mirror touch our soul now and recover the situation like a button. So easy and passionate. Clock's tik tak is adorable.

Use my imagination. Create revelations. Morning toxicity & growing up!

Here is the love. You will not find love in the other world.
Never adopted. Foolish me.

I smell now the Red Rosy parfume and its so easy to apologize for my human behavior.
I would better say "My name is Red Rosy" and then relax.
I smell failure and again the perfume of Red Rosy.

Put my arms around you babe. I can hear you. Spank the words and then let them wrap you.

We are the night. Touch me. Dont be silly. I only give you life.
All this relief is about two minutes and then its gone.
Red Rosy meets the mirrors and the clocks.
She's your new lover.
He is your brand new image cover.

Considering, im the system. B-boys are muses.

Τικ Τακ

Στο πιάνο το χθεσινό.



Στην ερωτεύσιμη κιθάρα του live!



Στα πρώτα μου βήματα.


Θα ξεχωρίσω κάθε τι που έχω επενδύσει πάνω στον έρωτα και θα το ταυτίσω.
Να το ταυτίσω. Ναι. Αλλά που? Και με τι μίσος?

Μοίρες ανάποδα και κλωστές που σπάνε, κόβονται και δεν συνδέονται ξανά αμέσως.
Με βρίσκουν. Μου μιλούν. Μου βγάζουν το καπέλο και μου το κρύβουν ρυθμικά.
Το μεγάλο ή το βαθύ υπερισχύει?

Λευκό. Γκρι. Μαύρο. Τρεις φάσεις γνώριμες και ειδικά το γκρι να με γεμίζει.
Λείπει η αρχή. Κρύβεται το τέλος, η δεν θέλω να το δω ποτέ?

Στο live ξανά. Μπροστά μπροστά ε? Εκεί να ξε-θολώνω και μετά να γίνομαι ρόδα.
Μέσα μου να χοροπηδάω σαν ρόδα. Μεσα στο στέρνο μου. Κι ηρεμία.
Δεν με φτάνουν και ρολάρω πιο πειστικά μέσα μου.

Κρατάω την ανάσα μου και ακούω απο μέσα ήχους να έρχονται σιγά σιγά και να με βοηθάνε, εκεί.

Το χαμόγελο σου δεν ξεχνάει κι όμως οι στίχοι έχουν γλέντι. Αυτούσιος, ανέμελος, προχωρημένος και αρχάριος σαν παιδί που κάνει ρόδα κι εκείνο. Σειρά του τώρα.

"Αφήνω το κρεβάτι και περπατάω στο νερό" λεέι το ακουστικό στο αυτί μου.
Δεν το νιώθω γιατί έχω φτάσει μόλις. Δεν αργώ να κοιμηθώ και το νερό βιβλιό με σελίδες. Κάθε μόριο και μια σελίδα. Ατμός κι ατμόσφαιρα με βρίσκουν πιο γοητευτικό από ποτέ και μου το λένε. Σύγχρονο. Συναρπαστικό.

Σήμερα/Χθες/Τότε.

Κοίτα εδώ.


Έχω βαρεθεί να συναντάω τις εκπτώσεις των συναισθημάτων σου.


Πότε θα με μάθεις?


Μέτρησες? Δε μέτρησες! Έτσι έμεινες.
Τρίπτυχο άναρχο και μόνο. Στη φεύγα των μεγαλύτερων ωρών μας. Παλεύοντας να κρατηθεί και η μοναδική γουλιά απ' την αλήθεια σου, για να μην πέσει μέσα στο στόμα σου.
Κι εκείνη σαν όλους.

Απροπό, μπήκαν όλα σε σειρά? Γοητευμένος τώρα?

Εγώ θα σας πώ!

Ανόητο και επίκαιρο μαζί, το βλέπω τώρα στα στιχάκια μου να μπαινο-βγαίνει και να ζητά κρασί. Γιατί εγώ δεν αγαπάω την μέρα που κοιτάξαμε και ονειρευτήκαμε. Ούτε τον πάγκο με τα πολλά ποτήρια πάνω. Που στις απέναντι μικρές πλευρές καθόμασταν εμείς. Και στις μεγάλες κόντρα οι άλλοι. Εκείνοι ήταν παράλληλοι.

Και να κοιτάζω τα ποτήρια να μπερδεύονται! Όπως κι όπως μυστικά, αδιάκριτα, με κουτή φορά.

Μια μέρα με πάω ξανά εκεί για βόλτα. Να βγάλω φωτογραφίες. Να ζωηρέψω όσο μπορώ απο το ταπεινό μου υπεράνω και να χορτάσω λίγο.

Με καπνό. Αλλά χωρίς χέρια για να στρίψω τσιγάρο.

Θα πάω να αφήσω ένα δώρο και μετά θα ξαναπάω. Να δω αν είναι εκεί ακόμα.
Αυτό θα δείξει πολλά.




Αλλά ποτέ δεν θα σε έχει του χεριού του. Επειδή εσύ έχεις ήδη επιλέξει.....

....οτι η ζωή σου έχει μορφή μπάλας. Και περίμενεις για κλοτσιές.


(τώρα για ύπνο/και φρόνιμα)

Οι Ρυθμίσεις Των Νερών

Το μπάνιο ήταν αλλιώς απ' την αρχή ως και το τέλος. Αυτή η σύσκεψη μες την καμπίνα που έρχεται όλος σου ο θυμός, όλη σου η κακή αίσθηση και κάθε άγχος να αποφασίσουν, αν θα βγεις τελικά και θα τουρτουριάζεις η όχι!




Και να κοιτάζω απο ψηλά το πέλμα του κάθε ποδιού να κοκκινίζει από την χαρά. Και να μένω έτσι να το ζηλεύω. Ραγδαία λύτρωση και κυκλική. Τόσο που αν σε πάταγα θα ούρλιαζες. Όλο άξιζε από την αρχή του μέχρι το τέλος του. Αλλά αυτό χωρίς τις μεταξύ κυκλοθυμίες. Τις γνωστές. Που σε τρελένουν.



Το σφουγγάρι είχε άλλο, διαφορετικό, πιο έντονο ζούλιγμα από τις γνωστές ώρες μέσα στο μπάνιο. Θύμιζε λίγο την άλλη σου όψη. Την ζωντανή. Και έτσι αγριεύτηκα λίγο.
Είναι φορές που βρέχει μέσα στο μπάνιο και ας υπάρχει οροφή. Να θες να πιείς την υγρασία που στάζει η οροφή. Μπας και αλλάξει μεθοδικά καμιά επαφή με τον κόσμο έξω απ' το μπάνιο. Αλλά τίποτε. Αρχίζει και τελειώνει το νερό. Αλλά θα μου φανεί και κρύο, καυτό.

Σήμερα δεν ήθελα να τελειώσει. Με τίποτα. Μιλούσα απο μέσα μου και με άκουγα σα να φωνάζω. Ακριβώς όπως όταν υπάρχουν οι λάθος εμπιστοσύνες. Που φωνάζουν με ηχό να τις ξεκόψεις. Και ποτέ δεν τις ακούς.

Σήμερα χάθηκα στο 2 επι 2 μπάνιο. Μικρό αλλά αχάριστα αρκετό για να γίνει λαβύρινθος.

Σιωπή μετά στον καθρέπτη. Και τα λίγα μου γένια πιο μακριά απο ποτέ.

Λες και μεγάλωσαν έτσι γρήγορα επίτηδες.
Για να μου δείξουν και αυτά οτι πάει καιρός.....

Απ' το καράβι.. Στο σαλόνι..!

Είπα ναι, και πάτησα το αριστερό κλικ του ποντικιού και ας είχε κρότο ρίσκου! Με απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου την προκειμένη στιγμή, κρατήθηκα για να σε δω!
_Επιφύλαξη καμία_

Και να τη! Η αποδοχή που μετά απο δυο λόγια άλλαξε την νύχτα..
Η δική σου αποδοχή.. Με το δικό σου αριστερό κλικ!
-με ντρέπομαι για 3 δευτερόλεπτα και μετά ανάσα-

Ήταν όλα διαφορετικά, αν θυμάμαι καλά λίγα λεπτά πριν είχα νευριάσει τόσο.. Για λόγους που μαζί σου, ποτέ δεν θα νευρίαζα. Έχει περάσει καιρός, αλλά ήταν όλα παγωμένα κι έτσι δεν ένιωσα την απουσία σου αρνητικά.. Πραγματική ηρεμία.. Ηρεμία και χαμόγελα.
Πως άλλαξες, πως ένιωσα, πως ένιωσες.. Και οι δυο το ξέρουμε. Είναι ο ίδιος λόγος.

Το κενό αυτό ήταν το λιγότερο και τώρα που το σκέφτομαι ήταν για μένα έστω μια εμπειρία ζωής.. Εσύ όμως? Είναι δυνατόν? Αφού μου το εξηγείς το ανεξήγητο! Και ξανά και ξανά και ξανά.

Χρονικά έπεσε πάνω μου το Όλα! (από το "όλα η τίποτα")
-αχ και πόσο την αποφεύγω αυτή την έκφραση!- Δεν θα καταλάβεις. Τώρα βυθίστηκα.
Σε κοιτάζω και χάνομαι στην απόσταση που υπάρχει. Και πιο βαθύ είναι αυτό, που σου λέω και σε κοιτάζω ταυτόχρονα! Βυθίζομαι τώρα. Κι εκείνη την ώρα πολύ περισσότερο απο τώρα...

Χαράζει και σου δείχνω την Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο που βρίσκεται μπροστά μου και τον αρπάζω αμέσως να μην χαθεί. Ακόμα κι ο τρόπος μαζί σου, ανεξήγητος είναι.
Γιατί χάραξε? Αυτό που εξηγείται δεν θα το εξηγήσει κανένας απ' τους δύο!

Να σου πω κάτι? Δεν θέλω να βυθίζομαι μόνος.


Περνάω στο σαλόνι. Σε υποδέχομαι' και πνίγομαι.

Στην άκρη!

Βγαίνοντας μόνο από την ηρεμία του τόπου μου και κανενός άλλου, εγώ είμαι εδώ και περιμένω να ακούσεις τις δικές μου αφορμές.
Δεν ήξερα ποτέ και ούτε έμαθα!
Μιλάω για τις ελάχιστες γραμμές χαράς που τράβηξες και δυστυχώς ήταν με μολύβι!
Ο τόπος μου, μου επιτρέπει να μυρίζω κάθε στιγμή το ξημέρωμα που έρχεται. Είτε είμαι μόνος μου, είτε γαντζωμένος πάνω στο στέρνο σου.
Το μολύβι είναι και το μεγάλο λάθος.. Αυτό φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο.
Μόνο αν φυλάξω καλά αυτα που έζησα -όσο τα έζησα- θα μείνουν στον τόνο του γκρι που διαλέξαμε μαζί..
Και τώρα δεν είμαι στον τόπο μου αλλά στην άκρη..
Στο περιθώριο της δοτικότητας που στένεψε..
Θα με κρατήσω εκεί όμως όσο μπορώ και θα αφεθώ ξανά! Μόνο και μόνο για να περπατήσουμε μια μέρα μαζί.
Εσύ όχι. Εσύ έπεσες. Εσύ και η ανασυγκρότησή σου. Τώρα.

Ρε όμως εγώ είμαι στην άκρη.. Και όσο μου έμεινε θα κοιτάζω και τα γκρι σου και τον τόπο μου.

Τον δικό μου. Όχι τον δικό σου.

{λέξεις/φράσεις & βολές}
..έρχομαι-τα βλέμματα στον δρόμο-λόγια-τα υπέρ και τα κατά-δεν διακατέχεις-τελευταία έξοδος-είσαι υπέρ η κατά?-σίγουρα-πρόσεχε θα πέσεις-το πρώτο μου άλμπουμ-φωτογραφία-εγώ εδώ-στρίψε ένα τσιγάρο ρε-μαλλιά..

ΟΛΑΣΤΗΝΑΚΡΗ

Αποβάθρα "Η Ομιλία" & Ο νέος σου δίσκος.

Εκεί που βλέπεις τις ταμπέλες και πρέπει να επιλέξεις, δεξιά η αριστερά.
Όταν προσπαθείς να πεις "Εκεί θα πάω" και η μουσική στα ακουστικά είναι υπέρτατη την λάθος ώρα, ή μπορεί και την σωστή!
Μέσα στο τρένο να τυλίγομαι απο Αυτήν που με ηρεμεί.. Εκεί πάντα είναι εύκολο να ξεχωρίσω αν συμφέρει η όχι!
Μου αρέσει να συμφέρει κάτι.. Και εσύ συμφέρεις περισσότερο απο την ασχήμια που έρχεται.
Η Ομιλία του νέου Της δίσκου είναι αυτή η λύτρωση απο τα καθημερινά. Τα πολλά και τα διάφορα που θ' ακούσω απο εσένα και τις σκόρπιες μου νοσταλγίες..
Και μόλις! Έφτασε η ώρα να επιλέξω αν θα έρθω εκεί που κοιτάζεσαι ή εκεί που κοιτάς!
Θα επιλέξω μην με πιέζεις, μουσική!!
Ουφ! Ακόμα και Αυτή με τρέλανε για λίγο.. θα φύγω πιο νωρίς..

Έχω ήδη επιλέξει.. Τώρα μένει απλά να παρατηρώ την αναμονή.. Την δύσκολη αυτή αποβάθρα της ψυχής μου.. Μην γίνεις υπερβολή. Γιατί, έτσι θα πάψεις να συμφέρεις..
Εγώ σε θέλω να συμφέρεις και ας μην με συμφέρει..

ΥΓ: Τα τραγούδια σου, με κάνουν πάντα να θέλω να αφήσω κάθε "υποχρέωση" και να μείνω στο δρομολόγιο του πέρα-δώθε! Μόνο και μόνο για να λειτουργήσει το repeat επ' αυτοφώρο!

Απουσία by Λία

Οτι δεν είχα ποτέ ακούσει ξανά Λία Βίσση έτσι όπως τώρα, θα το πω!
Οτι με γέμιζε τόσο πολύ πάντα όσο αυτές τις μέρες, δεν θα το πω!
Οτι είναι φρέσκια τρέλα πολλών στιγμών -μιας και δηλώνω συλλέκτης στιγμών- θα το πώ!
Οτι η απουσία που ακούω τώρα δεν είναι όπως η αίσθηση της απουσίας, όπως με διαφεντεύει συχνά, θα το πω και αυτό!!

Enough με τα οτι!
Τώρα έτσι κι αλλιώς την περιμένω την απουσία. Γιατί με συμφέρει που γνωρίζω τον τρόπο, που θα την κάνω να νιώσει απουσία!

Με κενό ανάμεσα.. άλλο εγώ και άλλο αυτή, έτσι δεν είναι? (τζούρα και κρασί)
Ω, μα δεν είναι φρικτό που ακούγεται τόσο καθημερινό ενώ δεν είναι?

Προσωρινή παρατήρηση: Δεν άρχισα με γερούνδιο σήμερα και έτσι ένα τσιγάρο λέξεις ήταν μια χαρά!

-υπο αναμονή-

Πρώτο στρώμα τώρα! Σεντόνι δηλαδή!

Μπα.. Άνετα είναι..

Πληκτρολόγιο σε αγαπώ αλλά και το μολύβι -με την συνήθεια- σε νικά γαμώτο!

Πολύ ωραία με βλέπω, που χάνω λίγο απ' το άγχος τα πλήκτρα!! (μήπως φταίει η Λένα?)

Γυρεύοντας κάτι που δεν μου απαγορεύει να μιλάω όπως εγώ βλέπω το Κάθε Τι, βρήκα ίσως την λύση, μοίρασμα οπτικής θέσης και άποψης! Σίγουρα το θέλω και το εννοώ! Πέρασε τώρα το άγχος.. Φιλικά στο λέω! Χμμ! Σκέψεις τώρα? Τι σιχένομαι και τι όχι!

πχ. Σιχένομαι τα φώτα την ημέρα, αλλά δεν σιχένομαι τα δαγκωμένα καπάκια στυλό!
Σιχένομαι να είμαι ξυπόλυτος στο δωμάτιο μου, αλλά δεν σιχένομαι τα σάπια φρούτα!

Σκέψεις για αύριο? Να ξυπνήσω με ήλιο και να πιώ χυμό σαν σήμερα!
Α! Και να είναι πλυμένο το αγαπημένο μου παντελόνι! Αυτά είναι σίγουρα αρκετά για να μείνουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού -αλλά- και να χωρέσουν.

Δεν βρίσκω πως δακτυλογραφεί κανείς την άνω τελεία!
Μουσική στη λίστα που δεν την αλλάζω (όντως σπάνια)

Άρα πάμε καλά..! Ξημέρωμα τώρα.. σε αφήνω..!
(Σεντόνι έτοιμο και καλά ζεσταμένο για να πέσει απο πάνω η κουβέρτα μου η κιτς!)