Κοίτα εδώ.


Έχω βαρεθεί να συναντάω τις εκπτώσεις των συναισθημάτων σου.


Πότε θα με μάθεις?


Μέτρησες? Δε μέτρησες! Έτσι έμεινες.
Τρίπτυχο άναρχο και μόνο. Στη φεύγα των μεγαλύτερων ωρών μας. Παλεύοντας να κρατηθεί και η μοναδική γουλιά απ' την αλήθεια σου, για να μην πέσει μέσα στο στόμα σου.
Κι εκείνη σαν όλους.

Απροπό, μπήκαν όλα σε σειρά? Γοητευμένος τώρα?

Εγώ θα σας πώ!

Ανόητο και επίκαιρο μαζί, το βλέπω τώρα στα στιχάκια μου να μπαινο-βγαίνει και να ζητά κρασί. Γιατί εγώ δεν αγαπάω την μέρα που κοιτάξαμε και ονειρευτήκαμε. Ούτε τον πάγκο με τα πολλά ποτήρια πάνω. Που στις απέναντι μικρές πλευρές καθόμασταν εμείς. Και στις μεγάλες κόντρα οι άλλοι. Εκείνοι ήταν παράλληλοι.

Και να κοιτάζω τα ποτήρια να μπερδεύονται! Όπως κι όπως μυστικά, αδιάκριτα, με κουτή φορά.

Μια μέρα με πάω ξανά εκεί για βόλτα. Να βγάλω φωτογραφίες. Να ζωηρέψω όσο μπορώ απο το ταπεινό μου υπεράνω και να χορτάσω λίγο.

Με καπνό. Αλλά χωρίς χέρια για να στρίψω τσιγάρο.

Θα πάω να αφήσω ένα δώρο και μετά θα ξαναπάω. Να δω αν είναι εκεί ακόμα.
Αυτό θα δείξει πολλά.




Αλλά ποτέ δεν θα σε έχει του χεριού του. Επειδή εσύ έχεις ήδη επιλέξει.....

....οτι η ζωή σου έχει μορφή μπάλας. Και περίμενεις για κλοτσιές.


(τώρα για ύπνο/και φρόνιμα)