Τικ Τακ

Στο πιάνο το χθεσινό.



Στην ερωτεύσιμη κιθάρα του live!



Στα πρώτα μου βήματα.


Θα ξεχωρίσω κάθε τι που έχω επενδύσει πάνω στον έρωτα και θα το ταυτίσω.
Να το ταυτίσω. Ναι. Αλλά που? Και με τι μίσος?

Μοίρες ανάποδα και κλωστές που σπάνε, κόβονται και δεν συνδέονται ξανά αμέσως.
Με βρίσκουν. Μου μιλούν. Μου βγάζουν το καπέλο και μου το κρύβουν ρυθμικά.
Το μεγάλο ή το βαθύ υπερισχύει?

Λευκό. Γκρι. Μαύρο. Τρεις φάσεις γνώριμες και ειδικά το γκρι να με γεμίζει.
Λείπει η αρχή. Κρύβεται το τέλος, η δεν θέλω να το δω ποτέ?

Στο live ξανά. Μπροστά μπροστά ε? Εκεί να ξε-θολώνω και μετά να γίνομαι ρόδα.
Μέσα μου να χοροπηδάω σαν ρόδα. Μεσα στο στέρνο μου. Κι ηρεμία.
Δεν με φτάνουν και ρολάρω πιο πειστικά μέσα μου.

Κρατάω την ανάσα μου και ακούω απο μέσα ήχους να έρχονται σιγά σιγά και να με βοηθάνε, εκεί.

Το χαμόγελο σου δεν ξεχνάει κι όμως οι στίχοι έχουν γλέντι. Αυτούσιος, ανέμελος, προχωρημένος και αρχάριος σαν παιδί που κάνει ρόδα κι εκείνο. Σειρά του τώρα.

"Αφήνω το κρεβάτι και περπατάω στο νερό" λεέι το ακουστικό στο αυτί μου.
Δεν το νιώθω γιατί έχω φτάσει μόλις. Δεν αργώ να κοιμηθώ και το νερό βιβλιό με σελίδες. Κάθε μόριο και μια σελίδα. Ατμός κι ατμόσφαιρα με βρίσκουν πιο γοητευτικό από ποτέ και μου το λένε. Σύγχρονο. Συναρπαστικό.

Σήμερα/Χθες/Τότε.