Είπα ναι, και πάτησα το αριστερό κλικ του ποντικιού και ας είχε κρότο ρίσκου! Με απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου την προκειμένη στιγμή, κρατήθηκα για να σε δω!
_Επιφύλαξη καμία_
Και να τη! Η αποδοχή που μετά απο δυο λόγια άλλαξε την νύχτα..
Η δική σου αποδοχή.. Με το δικό σου αριστερό κλικ!
-με ντρέπομαι για 3 δευτερόλεπτα και μετά ανάσα-
Ήταν όλα διαφορετικά, αν θυμάμαι καλά λίγα λεπτά πριν είχα νευριάσει τόσο.. Για λόγους που μαζί σου, ποτέ δεν θα νευρίαζα. Έχει περάσει καιρός, αλλά ήταν όλα παγωμένα κι έτσι δεν ένιωσα την απουσία σου αρνητικά.. Πραγματική ηρεμία.. Ηρεμία και χαμόγελα.
Πως άλλαξες, πως ένιωσα, πως ένιωσες.. Και οι δυο το ξέρουμε. Είναι ο ίδιος λόγος.
Το κενό αυτό ήταν το λιγότερο και τώρα που το σκέφτομαι ήταν για μένα έστω μια εμπειρία ζωής.. Εσύ όμως? Είναι δυνατόν? Αφού μου το εξηγείς το ανεξήγητο! Και ξανά και ξανά και ξανά.
Χρονικά έπεσε πάνω μου το Όλα! (από το "όλα η τίποτα")
-αχ και πόσο την αποφεύγω αυτή την έκφραση!- Δεν θα καταλάβεις. Τώρα βυθίστηκα.
Σε κοιτάζω και χάνομαι στην απόσταση που υπάρχει. Και πιο βαθύ είναι αυτό, που σου λέω και σε κοιτάζω ταυτόχρονα! Βυθίζομαι τώρα. Κι εκείνη την ώρα πολύ περισσότερο απο τώρα...
Χαράζει και σου δείχνω την Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο που βρίσκεται μπροστά μου και τον αρπάζω αμέσως να μην χαθεί. Ακόμα κι ο τρόπος μαζί σου, ανεξήγητος είναι.
Γιατί χάραξε? Αυτό που εξηγείται δεν θα το εξηγήσει κανένας απ' τους δύο!
Να σου πω κάτι? Δεν θέλω να βυθίζομαι μόνος.
Περνάω στο σαλόνι. Σε υποδέχομαι' και πνίγομαι.
Κανένας δεν θέλει να βυθίζεται μόνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεριμένοντας τον άλλον τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφή