Αυτάρεσκο γραπτό.

Πάρε ανάσα. Πριν τη λέξη σου πεις. Χαλάρωσε αυτόματα και πυροβόλα το εγώ σου -που τελικά είναι μικρότερο από σένα- σαν να είσαι στα πέρατα. Παραπέρα απ' αυτά.

Σημειώσεις, ευθύνες, ιλιγγιώδης ζήτηση. Αύξηση ή μείωση των όσων λες και αποφεύγεις. Γίνε για λίγο δόση και μην ντρέπεσαι να κοιτάς τις αντοχές σου στον καθρέπτη. Στέκονται όλοι και κοιτάνε εσένα σαν να είσαι η φλέβα της ζωής.. λίγο πριν κοπεί στα δύο!

Είσαι άηχος. Πολεμάς να φύγεις. Φαντάσου το λίγο. Μην το κλείνεις. Άντεξε την μέτρια διάθεσή σου να καταπίνεις και το παραμικρό. Ξυραφάκι το παραμικρό ε;

Αυτό που θέλω το έχει ο σκοπός τους..

Κρατάω αγκαλιές και πάθη και λάθη...

Στα βάθη!


Στα μέσα.


Στα ρολόγια της καρδιάς μου.

Θέλω να μπω μέσα σ' αυτά που με κλείνουν. Ακούγονται σαν την κάθε νότα που παίζει το πιάνο.. Η μουσική δεν απουσιάζει από την οργή και το ανάποδο.

Βλέπει ο καθένας την μέρα μας. Το χαμόγελό μας. Τον αντίλαλο από κάθε ψέμα που λένε οι κινήσεις. Τα πισώπλατα κοιτάγματα. Τα συρτάρια που ανοίγουν και κλείνουν πριν δούμε το περιεχόμενο.

-Φαντάζεσαι;

-Δεν θέλω. Φοβάμαι!

-Γιατί αγορίνα μου, τι φοβάσαι;

-Μην έχεις θράσος. Φτάνει πια!

-Θες να μην σε κρατήσω άλλη νύχτα;

-Θέλω να με περιλούσεις με ασφάλεια. Και μετά ότι θες.

Τα δάκρυα δεν μας μαθαίνουν να ξεχνάμε; Έτσι είπε. Ακούσατε όλοι!
Ηρεμία μόνο. Γιατί όλα τ' άλλα είναι απλά ψεγάδια. Θάλασσες άσπρες. Κι αυτές άηχες.

Οι απογοητεύσεις μοιάζουν με κουπλέ και τα ρεφρέν τρέχουν να τις πιάσουν.. Να τις κάνουν να ζητήσουν συγχώρεση. Σήμερα και χθες είναι για λίγο κλωστές με κόμπο δεμένες.

Γιατί ο κόμπος να είσαι εσύ; Θέλω να είναι η πρώτη μου φορά ο κόμπος. Όχι αυτή που προσπαθώ να απωθώ.

Με ρωτάνε και εγώ απλά απαντάω. Μετά από ένα σημείο όλα είναι μηχανικά. Δεν γλιτώνεις. Θα υποκύψεις και θα φρικάρεις.

Τρέλα μου.. αχχχ.. Που γίνεσαι χρώμα.. Το πιο χρωματιστό.

α
α

α
α

α
α

α
αα
α
α
ααααα///