Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Χορεύω (ζευγάρι που διψά)



Είναι πολλά και μπερδεμένα.. Όμορφα και παράξενα.. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να χρησιμοποιώ πια τίποτε κακό και μισακό..

(μικρή εισαγωγή/μεγάλες, πλατιές αυλαίες)

Ξεκινάμε αντίστροφα. Πέντε και χορεύω. Παρουσιάζω. Μέσα σε ότι στημένο, εγώ θα κάνω οτι μπορώ για να αυτοσχεδιάσω. Αυτό κάνω ενίοτε στην πορεία μου. Ίσως να γίνει κάτι άλλο από αυτό που περίμενα! Μα δεν με νοιάζει.

Θέλω να πατήσω στην σκηνή και πριν χορέψω, πριν καν κινηθώ προς το κέντρο, να σιγοτραγουδίσω θέλω.

"Ψηλά βουνά.......κι εσείς των άστρων θορριές.. ποτάμια αχνά............. ΕΛΑΤΙΑ/ΔΑΦΝΕΣ/ΜΥΡΤΙΕΣ." (δεν θέλω την συνέχεια. μετά θέλω να στιχουργεί το σώμα μου.)

Άρτιο και φευγαλέο το ζόρι μου. Το κοιτάζω να κάνει ποδήλατο στην αυλή. Στην σκηνή. Εκείνη η στιγμή θα είμαι μόνο εγώ εκεί. Κανείς σας από κάτω.

Δεν έμεινε πολύ κι όμως τρέμουν οι αγγάλες μου. Συγχίζεται το μέτρημα μου. Πιάνω τον ρυθμό, τον αποθηκεύω και πάλι ταλαντεύεται ανάμεσα.
Ανάμεσα μου, ανάμεσά σου.

Θίασος παρακολουθεί το όλο σκηνικό και εγώ πετάγομαι για λίγο στις μυρτιές. Ξέρεις μωρέ, τι κρύβεται εκεί και μιλάς; Άν ήξερες θα ήσουν ανέραστος. Θα ήσουν αυτόματα πεντακάθαρος. Θα είχες περισσότερη ζελατίνα στις λέξεις σου, τυλιγμένη.

Ο ήλιος των ημερών μέχρι τότε θα έχει ζεστάνει τα συναισθήματα μου. Θα γίνει άθροισμα των βαθμών θερμοκρασίας εκείνη την στιγμή που θα κάνω το βήμα μου. Το αποτέλεσμα θα είναι όσες είναι οι αγάπες που σου χάρισα. Μία-μία θα ανεβαίνουν τα σκαλιά από πίσω μου.. Θα σέρνουν τα κουβάρια που θα κρέμονται.. Από μένα. Από μας. Από τις νυχτιές που συμπέσαμε. Χρώμα χλυαρό. Όσο πιο πάνω τόσο πιο σίγουρο. Όσο ζυγώνει η άνοδος -αντίθετα μας πάντα- τόσο θα με λογχίζει.

Φτάσαμε στις φιγούρες. Η τέχνη μου, ερειπιώνες. Δεν προστατεύω τα μάτια κανενός. Δεν με νοιάζει να παραπατήσω, να πέσω. Θα χαμογελάω μέσα μου. (Εδώ ένα ευχαριστώ σε σένα που όσο σε ξέρω με πετάς με δύναμη -σχεδόν με τρομάζεις- πάνω στα χαμόγελα που μου ζητάς. Συνέχεια.) Δεν κρατάει η πρόζα μου πολύ. Δυο λεπτά το πρώτο μέρος και τρία το άλλο. Μάντεψε ποιό απο τα δύο φτερουγίζει. Ποιό απο τα δύο είναι το δυνατό μου σημείο. Η πτέρνα μου μιας και με φωνάζουν Αχιλλέα. ΜΗΜΕΚΟΙΤΑΖΕΙΣΤΟΣΟΕΝΤΟΝΑΘΑΠΕΣΩ!

...............
.....ΕΠΕΣΑ!

Θηριώδης πτώση. Αμέσως μετά κυκλοφορείς εσύ πάνω μου. Φλέβες να υψώνουν τις σημαίες τους. Μέρες να κοιτάνε εμένα στο πάτωμα, να με αφήνουν χρόνια. Θέλω να γελάσω με την καρδιά μου αλλά δεν το κάνω. Ίσως νιώσεις άσχημα και με στραβοκοιτάξεις.

Με ένα σάλτο θα ανέβω ξανά στην αρμύρα της σκηνής. Θα περάσω τις πνοές μου στις ανάσες τους κοινού..
Εσύ θυμάσαι πως βγήκες από την ζωή μου; Σαν χορευτής που πέφτει. Που σπάει το πόδι του πάνω στο πάλκο. Την ώρα της παράστασης.. Τόσο αντιαισθητικά. Το έμαθα και θα το λέω για πάντα. Μου χαρίζει λίγη ετοιμόρροπη ευτυχία. Δεν είναι έτσι πια. Τώρα έχω τις ιδρωμένες σου σκέψεις να παρατηρώ και να γεύομαι ανία. Να χλωμιάζω, κάθε φιγούρα χωρίς φρένο. Χωρίς τίποτα. Ή με λίγη λάμα από μετωπικές.

Θα κλείσω και θα κάνω όση υπομονή αντέχει το αστέρι μου. (κανείς δεν θα υποφέρει)

Χορογραφία σημαίνει: Το σημάδι που διαλέγουν τα όνειρα μου και οτι περίσσεψε από την μυθική μου αποταμίευση.

Χορογραφώ σημαίνει: Αποκάλυψη των δημιουργικών εγώ μου και επαλήθευση του γραπτού, του ειπωμένου, του ανείπωτου & της "Γένεσης των μασκών" μας/μου/σου...

Χορεύω (σημάινει) επιθυμίες που δεν χόρτασαν λήθη, έρωτα.

Έλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου