Περπατάς εις το δάσος εσύ;

Εδώ είναι η εκδήλωση διαμαρτυρίας της μικτής ψυχής μου. Η θα μιλήσουμε λοιπόν ή δεν θα γίνει. Διαλέγεις και παίρνεις.
Εισάγω την πρώτη σκέψη και αποστομώνω κάθε τι λίγο μπροστά στο βάρος της συνείδησής μου.

Εγωισμός είναι ένα είδος όπλου που έχει δυο κάνες και μια σκανδάλη. Εκείνος που πάτησε τη σκανδάλη δε γνωρίζει ακριβώς την κατεύθυνση που θα πετάξει η σφαίρα, θα καρφωθεί στο «θύμα» ή θα μπήγει τον «κυνηγό»;

Ευτυχώς υπάρχει όμως κι εκείνος και ανήκεις κάπου. Η μεγαλύτερη προσβολή για το δικό σου "εγώ" είναι και η μοναδική -μέχρι τώρα- θαμπάδα του σκοταδιού σου. Μην ελπίζεις. Δεν μιλάω για φως. Μόνο για κάτι θολό, άρα ανύπαρκτο. Μεμβράνη. Ξεθωριασμένα.

Μεμπτό φινάλε. Ουρλιαχτά που -αν μη τι άλλο- κοροϊδεύουν τις πλευρές σου. Η κάθε μία μολυσμένη, αφυδατωμένη. Για λόγους που ποτέ, κανείς δεν θα μάθει. Ανήμερα θεριά που αντί να σε τρώνε σου δίνουν κίνητρο να συνεχίζεις το παιχνίδι με τα πλήκτρα. Εκείνα του σώματος σου. Χάνεσαι και επανέρχεσαι μόνο και μόνο για την ταμπέλα που κοιτάζει προς το δόξα πατρί και πάνω γράφει "σιγουριά".

Δεν υπάρχω για να σε αφήνω στην μοίρα σου αλλά για να σε χρωματίζω. Να νιώσεις επιτέλους την αίσθηση του ονείρου. Για λίγο. Να ξεφύγεις από το στιλπνό ύφασμα και την μυρωδιά του. Το ύφασμα που κέντησες μέρα με τη μέρα. Πληγή-πληγή.

Ρημαδιό σαν να λέω αγάπη ένα πράγμα, σφίγγεσαι.

Άγχος για το πρώτο ταξίδι. Επιβιβάζεσαι(υποβιβάζεσαι). Δεν ανέχεσαι το φως. Θες ξανά πίσω κι εγώ να μην σου δίνω σημασία. Οι άλλοι απλά να μεταλάβουν. Τι; Τα νερά που φυλακίζουν την λήθη σου. Το σπέρμα αυτό είναι νεκρό. Μόλις το δοκιμάσει κανείς χάνει το συναίσθημα. Είναι νεκρό. Έχει μέσα κρίσεις, μαύρες ανάσες, πλοκάμια & δάση απερπάτητα.


Στάση για νερό στην κυριολεξία. Κι εκεί... ακόμα κι εκεί μετά από τόσο δρόμο ζητάς επιστροφή. Δεν με αντέχεις και πνίγεσαι μέσα στην αλήθεια που χαράζει η ευθεία μου. Η μια και μοναδική ματιά που σου 'ριξα. Εν τέλει πως ορίζεις την ρηχότητα και πώς το μέγα βάθος;

Αοριστία. Και παρασύρεσαι. Τόσο πολύ.

Με ρωτάς από τι.

Από μια αμφιβολία. Από αυτό. Το δέχεσαι η να σου πω πάλι ψέμματα για να χαμογελάσεις;





Θα κοιμηθώ δεν έχει παλμό αυτό που κάνω τώρα. Εξού και το μεγάλο κενό.

Περίμενε!
Έχω να σου επισημάνω μια ανταμοιβή.
Στην χαρίζω.

(Κοιμήσου κι εσύ με ερμαφρόδιτες χροιές.)

Tabula rasa.
εσύ. το χθες.