Πιο πόσιμη από ποτέ. Με ένα καλαμάκι! (η θάλασσα)

Πέφτει και το τελευταίο χάμω.
προκαλεί, συνεχίζει, μικραίνει.
Ανασυγκροτεί κάθε διαφορά μας,
μιλάει για όνειρα, αγάπες.
Λεύκες.

Δελφίνια γύρω μου.
σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε βροχή.
Σε κύκλο. έτοιμα να σφυρίξουν
του τίτλους τέλους.
Η γραμμή.

Ενθουσιάζεσαι και κοιτάς.
Αήττητος. Κομμένος στα τρία.
Πλευρικός προσανατολισμός.
Για την καρδιά.

Ίσα κι όμοια.. σιγή-κραυγή-αέρας!
Στέκομαι με δυνατή οσμή.
όσφρηση δεν έχω. Γεύση να λιγοστεύει.
Κι όμως μέρες μένουν.
Έφτασε.

Χωρίς καμία κλάση της πρωινής ομίχλης.
μεταξύ Μέρους και Ακτής.
άρνηση για νάρκη και στοργή.
Εδώ όλα να παίζουν ταμπλό!
Διπλό.

Πλακώνεις εμένα σε μολυβιές.
Ζητάω από δίπλα την μάτια σου.
Να είναι μισή και όχι δοτική.
Θέλω να με κλείσεις κάπου.
Παράπονα. Χέρια.

Χωριστά και μαζί,
στο ίδιο σπίτι μένουν.
συνέχεια να γλεντούν.
Συνέχεια να γέρνουν!
Μπόρες.

Έρωτας βαρύς.
Αλλιώτικα με νύχτες.
Κάνε με φορά.
Να τρέχω. Να πέφτω.
Αν ήξερες.

Και τώρα τι. Πολύ.
ζήτημα αν είδες.
απορία αν άκουσες.
Έκρυψες.
Χάος.





Δακρύζω και νιώθω ανάγκη για περισσότερο χαμόγελο. Να κλάψω. Με λυγμό. Το χαμόγελο φυτρώνει ταυτόχρονα και γεννιέται το γεννήθηκα. Το κράτημα αυτό..

Που μας πάει;

Γιατί το κουπί σπάει;

Κι η θάλασσα....

γιατί δεν κυλάει;






(στο εδώ μου. στο εκεί σου. στο πιο πέρα μας.)