Μιλώ για σένα.

Αυτό το τραγούδι ήταν -για μένα- , είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ γεμάτο ατέρμονες σκέψεις.
(και το κρασί μου δεν τελειώνει ποτέ μαζί του)
Θυμάσαι που το έλεγα.. Δεν γίνεται να μη θυμάσαι.

Φανερά και με κάθε νότα στα γραπτά και σε όσα έχουν ειπωθεί· ο κόσμος μου θα με ταξιδεύει όπως οι στίχοι αυτοί. Το καρφάκι που λυγίζει κόντρα στο τσιμέντο θα με παρασέρνει στα λιμάνια μας. Το καρφάκι το ατσάλινο. Αυτό της θύμησης.

Δεν προσέχει ο εαυτός μας και ο χειρότερος εχθρός τελικά είναι το πιο γλυκό συναίσθημα. Η πλοκή αυτή έχει ένα χάρισμα να παραμένει εντός και να μιλάει μόνο για αδιέξοδα.
Όταν αυτό σου φέρνει μνήμες τι να το κάνεις το παραπέρα; Γιατί να το κεντήσεις περισσότερο; Δεν πέσαμε ακόμα. Η μήπως έχουμε σηκωθεί κιόλας και δεν το καταλάβαμε;

Σαν την φυγή τελειώνει γρήγορα το γαμημένο αλλά ευτυχώς, ευτυχώς.. Υπάρχει στην ζωή μας η μίζερη ηδονή της επανάληψης και αυτή τη φορά δεν λυπάται τίποτα. Θα μας χτυπήσει. Το νιώθεις; Ταλαντεύεσαι καθόλου η τίποτα; Εγώ με κάθε τρόπο, ναι!

Μερικοί στίχοι -διάολε- σε κάνουν να καταρρίπτεις κάθε μα κάθε λογική σου νοοτροπία. Δεν υπάρχει άλλη οπτική. Τέλος! Έτσι είναι. Όχι αλλιώς. Παραδέξου το. Αλκοόλ και συνουσίες· απλά ξεκλειδώνουν αισθήσεις. Ο στίχος είναι άλλη μαγκιά.

Επιστροφή στο κομμάτι με την βαθιά παράδοση· μην το γλεντάς. Μην το βάζεις στη διαπασών. Άκου στη χαμηλότερη ένταση και ζήσε λίγα λεπτά πραγματικής έντασης. Αυτό μπορείς να το κάνεις;
(Ο ανέραστος· ποτέ)

Μετά απο κάθε ακρόαση -έχω να πω- υπάρχει μια χρονοβόρα, έμμεση φθορά που λειτουργεί ακριβώς όπως κάποιοι τύποι μυαλών. Κρυφά! Θες και το καλύτερο; Δεν θα περάσει ποτέ ο υλιστής στην απέναντι ακτή. Θα μείνει εκεί που είναι. Εμείς απο την άλλη θα μπορούμε να πάμε σε αυτόν. Θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε. Γιατί ειναι άγγελος, ναι! Αλλα είναι χάρτινος! Υπερβολή. Κι όμως. Ξεγελαστήκαμε θα ξεγελαστούμε ξανά. Είναι επόμενο· δεν είναι; Θρόισμα!

Αυτό δίνεις; Αυτό θα πάρω.



Μόνο, μην μου κάνεις το λίγο.. λιγότερο!