μιά milonga με το ψέμμα.

Λοιπόν οι ιστορίες του μυαλού και της ημέρας δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Εγώ τουλάχιστον το έμαθα και το πίστεψα... Η απολογία μου είναι τότε περιττή.
Όπου και να ψάξει η μνήμη θα βρεθεί και το γλυκό και το πικρό. Ακριβώς όπως βρίσκω εγώ την αλήθεια όταν την ζητάω ή σαν το μπουκάλι που ψάχνει το καπάκι του για να γίνει στεγανό.
Δεν με κούρασε ποτέ η αντοχή στις μικρές λύπες ούτε και η αναπαράσταση των αναμνήσεων που υπάρχουν στην χαζή ατμόσφαιρά μας.

Εγώ γυρνάω πάντα και χαμογελάω γιατί με δυο λόγια δεν κρύβομαι. Εγώ σταματάω μόνο εκεί που κανείς δεν τολμάει, κοιτάζω ξανά τα παλιά και συνεχίζω. Γιατί απο αυτά ζω. Από αυτά που είδα και βλέπω ως τώρα.

Να! Τώρα. Δυο λεπτά πριν αρχίσω να γράφω. Το είδα.
Είδα πάλι να κρύβονται αλήθειες. Χωρίς λόγο. Χωρίς λόγο για μένα.
Δυο λόγια δεν είναι απλά δυο λόγια. Αν ήταν έτσι θα μέναμε στα σήματα.
Ο δάσκαλος που δεν πεθαίνει ποτέ είναι η εκτίμηση. Μερικοί ζουν μετά τον θάνατό του.

Εξακολουθητικές φάσεις, ασταμάτητες, μόνες, άνοστες.
Άλλοι τις μετράνε και τις φιλούν σαν να λένε "Εδώ, ήρθε το τέλος σας." και άλλοι αρέσκονται να ακούν το θόρυβο τους και να ταλαντεύονται στη μαυρίλα της ψυχής τους.
Μέση κατάσταση πουθενά και πρόοδος, χάσιμο χρόνου.

Μένουν οι άλλοι λοιπόν να πρέπει ν' αποφασίσουν αν θα καταπιούν την σιχαμένη τροφή του εγωισμού. Η οποία ξέρεις, είναι και μασημένη τροφή. Και εκεί όλα φαίνονται.
Φαίνεται τι είναι δύσκολο και τι όχι. Μερικοί είναι πάλι για τα δύσκολα, μερικοί απολαμβάνουν το μη γοργόν. Άνθρωποι.

Ξυπνάς μια μέρα, άλλη μέρα. Νέα μέρα. Τίποτε. Όλα καινούρια και τα χθεσινά χαμένα, πεταμένα στις σακούλες τις μεγάλες. Απολαμβάνεις τον καφέ σου, το τσιγάρο σου, το χαζό κουτί με τα έντονα χρώματα, το τραγούδι που ακούγεται και που ποτέ δεν είχες συμπαθήσει, το επόμενο τσιγάρο. Πάει το πρωί αλλά και το μεσημέρι. Τώρα χάνει το φως και ο μικρός ουρανός έξω.. Και ο μεγάλος μέσα μας. Σιγά σιγά οι πεταμένες κάλτσες βγάζουν φτερά και έρχονται καταπάνω σου. Πρώτη φορά μέσα στην μέρα αυτή τις βλέπεις τόσο επιθετικές αλλά όχι γενικά πρώτη φορά. Θα ΄ναι που πάλι μέσα γέμισαν ανάγκη για δικαίωση. Που σκεφτόσουν τα περασμένα και τα τωρινά και καθόσουν χθες και προχθές και τους τα έλεγες. Αυτές σ' ακούγαν. Έρχονται τώρα να σε βαρέσουν στον ώμο και να σου πουν "Όλα επιλογές δεν έλεγες χθες? Τι μας το παίζεις τώρα αντίδραση?"

Τα μοναδικά κλειδιά που έχω εγώ, έχουνε σπάσει μες τις κλειδαριές. Δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Μόνο που, όσο προσπαθώ να τα βγάλω για να ανοίξω, μπαίνουν πιο μέσα. Δεν θέλουν να ανοίξουνε οι πόρτες έτσι απλά.

Και πολύ φοβάμαι πως άλλη λύση δεν υπάρχει. Μόνο να αλλάξουν εντελώς οι κλειδαριές.

<<ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΩΣ, Η ΛΥΣΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ! ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ.. ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ.>>