Αεροδρόμιο "Ευχαριστήριο"

Σήκωσα το ποτήρι και με πείραξε που δεν είχε αφήσει σημάδι στο τραπέζι. Βαλίτσα ακόμη μισο-άδεια και σκέψεις που, πάω στοίχημα είναι δήθεν. Μελέτησα την μουσική, την εργασία, το ταξίδι, την βόλτα στο live.
Επιφάνεια δεδομένη. Το γοητευτικό, άμεσο, επόμενο λεπτό έφτασε. Δεν είναι η ροή που έχω μάθει. Είναι το πόσο σημαντικά περιγράφεται η γεμάτη μέρα. Απ' το μαξιλάρι που μυρίζεις το πρωί, τον καφέ που μυρίζεις μετά και το τσιγάρο εώς την φεύγα που αρχίζεις να μυρίζεις τώρα.

Δεν είναι κλίμα. Είναι πως η σύμπτωση είναι ψευδαίσθηση τελικά. Το είπαν κι άλλοι. Μόνο αμα το δεις κατάματα σε βλέπει κι εκείνο όμως. Ο ορισμός της αυτο-κάθαρσης που αρχίζει απο τώρα και μετράει αντίστροφα. Σύνδεση απόλυτη.
"Κάθε αεροδρόμιο είναι το ευχαριστήριο."

Έμειναν λίγες ώρες και θα το διαπιστώσω γιατί θα είναι το πρώτο ουσιώδες (ευχαριστήριο).

Πλοκή πολύπλοκη. Άγχος να -μικρο- συσσωρεύεται στους μυς. Τώρα που το σκέφτομαι πάλι με ηρεμεί. Με ενθουσιάζει. Η διπλανή μου πάντα ακολουθία με τα πολλά χαρίσματα αδερφή ψυχή, έχει κι αυτή τους λόγους της για το ταξίδι. Οι Δυο Μας. Και δεν φοβάμαι τίποτε.. Κάτι περιμένει κι αυτή σαν κι εμένα. Αλλά το μυστήριο δεν θα λυθεί ποτέ. Γιατί πάντα οτι συμβεί σε εσένα να συμβαίνει και σε εμένα? Σε αγαπάω ψυχή. Το ταξίδι μας θα είναι όπως και τα όλα μας. Γι αυτό. Μην φοβηθείς την απογείωση.

Το χαμόγελο που περιμένει εκεί αγαπάει τα λόγια, τις περιγραφές, τον κόσμο, τους ώμους και τις αυθόρμητες ζωγραφιές στους τοίχους της πόλης σαν εμένα. Μαθαίνει απο μένα και εγώ απο εκείνο. Μας έχουν συνδέσει οι ψυχές χωρίς να το προσπαθήσουμε και μας αφήνουν να περπατάμε μαζί παντού και να χαμογελάμε. Εκεί θα είναι αλλιώτικα. Σίγουρα ανέμελα. Και οι μελαγχολίες θα είναι παρέα και θα συζητάνε για χιλιάδες πράματα. Έτσι το νιώθω. Ανοιχτό και με φουλ κούραση. Την γλυκιά, την όμορφη.

Δεν έχει μείνει πολύ και λίγο βιάζομαι. Θα προλάβουμε, και θα μείνει κιόλας για τέλος. Το καλύτερο. Μαζί σου να περπατάω εκεί και να μοιράζομαι στιγμές και το ζευγάρι ακουστικά μου. Το καλώδιο να μας συνδέει επίσημα. Λίγο το 'χεις εσύ αυτό.
Να παίζουν ήχοι, μουσικές. Στίχοι δικοί μας. Που τους ξέρουν άλλοι τόσοι. Κι όμως για εμάς είναι αλλιώς. Ποιοί το 'χουν ζήσει στο αληθινό του? Κανείς σχεδόν. Απλά οι άλλοι ακολουθούν. Καλό όμως κι αυτό.

Θα σταματήσω σιγά σιγά. Θα αφήσω τα πλήκτρα και θα πιάσω την μελέτη. Λίγο έτσι να νιώσω αρμονία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μαζί θα είναι και το κρασί και η βαλίτσα η μισο-άδεια. Κάτι θα βάζω μέσα μέχρι να ξαπλώσω. Να την κοιτώ, να κοιμηθώ.

Στίχοι τώρα: παραμυθάκι μου σκληρό/με τα καράβια που με πήγαινες να δω/έτσι δεν πονάμε/ξύπνα να δεις καμάρι μου/εκεί στην πλώρη μάτια μου χαράζει/οτι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθες/είμαι παράξενο παιδί.

ΥΓ: σλόγκαν για τους 2 μας, η συνέχεια των άλλων 2! Να προσέχεις εκεί.