Καντάτα (σκηνική)

Όπως όταν θέλεις να θυμηθείς κάτι και σπας το κεφάλι σου να το βρεις, χαμηλώνεις την μουσική ή προσπαθείς γενικά να διακόψεις κάθε επαφή με τα ηχεία του σώματός σου. Έτσι ακριβώς. Η προσπάθεια μεγάλη να καταφέρεις να πιστέψεις πως σκέφτηκες κάτι τόσο έξυπνο και αρχίζεις με στιλπνότητα να το σκορπάς στα γύρω σου πρόσωπα. Αυτό είναι και ο λόγος που σιγά σιγά θα σηκωθείς από το κρεββάτι. Θα κοιτάξεις μπροστά σου το παράθυρο με τις βαρετές σου κουρτίνες και θα κάνεις αναστροφή για τον βαθύ σου ύπνο.. Αλλά θα ονειρεύεσαι στον ξύπνιο..

Εγώ: Πριν γίνεις αυτό που είσαι τώρα, τι ήσουν;
Εσύ: Θέλεις καλύτερα να μάθεις πότε έγινα αυτό που είμαι τώρα;

- Όχι, δεν με απασχολεί ο χρόνος.
- Μα γιατί είσαι τόσο...
- Τι; Αντισυμβατικός; Έτσι έμαθα. Νιώθεις άβολα;
- Εντάξει είμαι. Σκέφτηκα αυτό που είπες για τον χρόνο και χαλάρωσα.
- Αφού ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Χωρίς αυτόν μόνο ζεις πραγματικά.



Αποφεύγω συστηματικά να συζητάω. Πολλές φορές η άποψη μου είναι η εξής και την στηρίζω μέχρι να με στηρίξει εκείνη. Απλά θεωρώ στο πολύ χαλαρό του θέματος ότι είμαστε ακατάλληλοι εμείς, όσοι λεγόμαστε άνθρωποι να συζητάμε για θέματα που δεν υπάρχει σταθερή ανάλυση και ταλαντευόμαστε να την βρούμε σαν τους εξερευνητές του σύμπαντος. Αμάν πια. Όχι δεν ξέρεις ούτε εσύ ούτε κανείς, ούτε εγώ που λέω ότι ξέρω, τι είναι έρωτας. Απλά θα αναλάβουμε να αποδείξουμε πόσο αναγκαίος είναι. Περισσότερο κι από το νερό..


Εσύ: Γιατί χάθηκες έτσι με τέτοιο τρόπο;
Εγώ: Ο τρόπος είναι αυτό που δείχνει και τον λόγο νομίζω.

- Ναι αλλά στην παρούσα φάση δεν νομίζω, δεν το περίμενα αυτό.
- Αλλά το περίμενες από εμένα.
- Όχι!
- Ναι.. όπως σε έμαθα από την πρώτη στιγμή έτσι εσύ έμαθες κι εμένα. Τι σε έκανε να νομίζεις ότι θα χαίρομαι με την λύπη μου;
- Δεν έκανα μόνο εγώ λάθος.
- Γνωρίζεις φυσικά ότι τα κεφάλαια της ζωής μου είναι το άσχημο παρελθόν μου και εσύ.
Και προφανώς εσύ είσαι το κλειστό... κεφάλαιο. Τώρα, δεν νομίζω ότι κυριαρχείς μπροστά μου. Αυτή τη στιγμή.
- Ναι ξέρω, η γνήσια συνταγή σου.
- Αυτή πετυχαίνει!


Με μέλι και πολύ πολύ σβελτάδα βλέπουμε πολύ πιο ήπια τα προβλήματά που μας κρατάνε εκεί πίσω. Τέρμα αριστερά.

Η ώρα που γράφω είναι πρωινή και κατεδαφίζει κάθε μέχρι τώρα ιδεολογία μου. Γιατί τα καζάνια της νύχτας είναι αυτά που καίνε... Δεν υπάρχουν άλλα...

Τώρα το χάραμα άρχισε να μου θυμίζει διόδια.
Εξόδους μακρινές.
Τις νύχτες που σου γύριζα την πλάτη.
Φωτιές να καις.
Σβησμένα κλάματα.

Θέλω να κλείσω σαν φυλαχτό -ανολοκλήρωτο και άναρχο- αυτό που με αναδεύει αυτή τη στιγμή, με διάφορα συναισθήματα, να φτάνουν στο σαγόνι μου και να σπαρταρούν οι μύες.
Να τα κλείσω μέσα στην ανάγκη. Αυτή που θέλει να γίνει φίλος...




και τέλος...

άμα δε λιώσουμε μαζί, πώς θες να γίνουμε ένα;





αφιερωμένο
Στην μυρωδιά της μέρας που αρχινά...