Κι εκείνος σηκώθηκε και τον κοίταξε μετά το κορτέ. Η φιγούρα τελείωσε και οι ιδέες άρχισαν. Από το μυαλό της πέρασαν πολλά και το πρώτο έμεινε στημένο να παρακολουθεί τα επόμενα. Η παρέα έστρωσε το τραπέζι. Εγώ κοίταζα τους πάντες σα να μην τρέχει τίποτα.
Δύο μόνο ζευγάρια μάτια κοιτούσαν το μοιραίο να συμβαίνει. Είμαστε όλοι εδώ κι ένας ένας αρχίζουμε να ξεδιπλώνουμε το νου χωρίς προσχήματα. Εγώ πάλι να κοιτάζω το νέο αίμα σαν κάτι που ήρθε να αλλάξει την ζωή μου και οι ματιές μου να πεθαίνουν πριν φτάσουν στο σημείο που κάνω σποτ. Μένουμε στην συζήτηση γιατί ο ένας βοηθάει τις μικρές ενοχές του άλλου να αποδυναμωθούν.
Πέντε λεπτά του χρόνου, δυο χαμόγελα να σκάνε.
Απαλοιφή των παραπάνω και σιωπή.
Εισαγωγή σε ανέκδοτο που τρομάζουν όλοι για το τι τέλος θα έχει.
Τώρα σκέφτομαι πως το μπέρδεμα έχει την δική του γλύκα και χαζογελώ. Δεν αναρωτιέμαι καν αν συζήτησα με εμένα για τα συναφή και η θύμησή σου με αναγκάζει να παρεκτρέπομαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ με τις αδυναμίες μου. Πολλά κεφάλια γνωστά στον χώρο. Ο καθένας με την δική του αγάπη -αόρατα να υπάρχει- αγκαζέ. Μεταξύ μας δεν έχει μείνει και πολύ για να τελειώσει φρικτά η βραδιά. Σώπασε, χαλάρωσε κι ανακάλυψε. Μην ρωτάς περισσότερα και ακολούθησε με για λίγο.
Στάδιο κυνήγι.
Άνοιξες την μεγάλη άσπρη κουρτίνα και χάζεψες για λίγο το επόμενο. Το μεθεπόμενο σε ενθουσίασε πολύ. Γυρνάς με κοιτάς και μου ζητάς εξηγήσεις. Η χθεσινή βραδιά σου προωθούσε συναισθήματα. Δεν γλίτωσες την χειμέρια νάρκη του εαυτού, του ξεχασμένου.
Απήλαυσα μαζί με το καινούριο μου μερίδιο και την δική σου ειρωνία. Τελείωσε κάπως η απάντηση μου, άγαρμπα. Η πρωινή χαρούμενη βεντάλια έκλεισε και κοιταχτήκαμε απορημένοι.
Μέρος "Ανακατεύθυνση προ των ριμών"
Τώρα όλοι με αφήνουν σε ξένα χέρια. Με αγκαλιάζουν εντέλει και μου χαρίζουν ρωγμές σκέψεων που δεν υπάρχουν μόνο για να ζούνε. Κοινώνισα τις χαρές και τις μετέπειτα υπερβολές. Με θέλουν χαρούμενο κι εσένα σαν εμένα. Να ανακοινώνουμε μαζί τις όποιες λιακάδες και να αναφερόμαστε μόνο σε μελένιες πίκρες.
...H Ανάγκη ξύπνησε και είδε στα μάτια όλων μας την ωραία πρωινή υγρασία. Όλοι την άντεξαν εκτός από την μορφή. Την καινούρια μορφή που μπήκε με φόρα λογική. Και ίσως αργήσει πολύ να χαθεί.. εώς και..
<<<<<<<<Ξυπνήσαμε όλοι λοιπόν να ανταμώσουμε στον καφέ μας και αναρωτιόμαστε με πολύ κέφι τι σόι κρασάκι ήταν αυτό το χθεσινό.. με τι αλήθειες ήταν μπλεγμένο και το ήπιαμε μέχρι και την τελευταία σταγόνα διψασμένα;>>>>>>>>>>>>>>
Στις γνωστές μας ουτοπίες..
Στα παράλληλα εγώ μας..
Σε εμένα που αρχίζω να γλιτώνω από τα ανείπωτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου