Τικ Τακ

Στο πιάνο το χθεσινό.



Στην ερωτεύσιμη κιθάρα του live!



Στα πρώτα μου βήματα.


Θα ξεχωρίσω κάθε τι που έχω επενδύσει πάνω στον έρωτα και θα το ταυτίσω.
Να το ταυτίσω. Ναι. Αλλά που? Και με τι μίσος?

Μοίρες ανάποδα και κλωστές που σπάνε, κόβονται και δεν συνδέονται ξανά αμέσως.
Με βρίσκουν. Μου μιλούν. Μου βγάζουν το καπέλο και μου το κρύβουν ρυθμικά.
Το μεγάλο ή το βαθύ υπερισχύει?

Λευκό. Γκρι. Μαύρο. Τρεις φάσεις γνώριμες και ειδικά το γκρι να με γεμίζει.
Λείπει η αρχή. Κρύβεται το τέλος, η δεν θέλω να το δω ποτέ?

Στο live ξανά. Μπροστά μπροστά ε? Εκεί να ξε-θολώνω και μετά να γίνομαι ρόδα.
Μέσα μου να χοροπηδάω σαν ρόδα. Μεσα στο στέρνο μου. Κι ηρεμία.
Δεν με φτάνουν και ρολάρω πιο πειστικά μέσα μου.

Κρατάω την ανάσα μου και ακούω απο μέσα ήχους να έρχονται σιγά σιγά και να με βοηθάνε, εκεί.

Το χαμόγελο σου δεν ξεχνάει κι όμως οι στίχοι έχουν γλέντι. Αυτούσιος, ανέμελος, προχωρημένος και αρχάριος σαν παιδί που κάνει ρόδα κι εκείνο. Σειρά του τώρα.

"Αφήνω το κρεβάτι και περπατάω στο νερό" λεέι το ακουστικό στο αυτί μου.
Δεν το νιώθω γιατί έχω φτάσει μόλις. Δεν αργώ να κοιμηθώ και το νερό βιβλιό με σελίδες. Κάθε μόριο και μια σελίδα. Ατμός κι ατμόσφαιρα με βρίσκουν πιο γοητευτικό από ποτέ και μου το λένε. Σύγχρονο. Συναρπαστικό.

Σήμερα/Χθες/Τότε.

Κοίτα εδώ.


Έχω βαρεθεί να συναντάω τις εκπτώσεις των συναισθημάτων σου.


Πότε θα με μάθεις?


Μέτρησες? Δε μέτρησες! Έτσι έμεινες.
Τρίπτυχο άναρχο και μόνο. Στη φεύγα των μεγαλύτερων ωρών μας. Παλεύοντας να κρατηθεί και η μοναδική γουλιά απ' την αλήθεια σου, για να μην πέσει μέσα στο στόμα σου.
Κι εκείνη σαν όλους.

Απροπό, μπήκαν όλα σε σειρά? Γοητευμένος τώρα?

Εγώ θα σας πώ!

Ανόητο και επίκαιρο μαζί, το βλέπω τώρα στα στιχάκια μου να μπαινο-βγαίνει και να ζητά κρασί. Γιατί εγώ δεν αγαπάω την μέρα που κοιτάξαμε και ονειρευτήκαμε. Ούτε τον πάγκο με τα πολλά ποτήρια πάνω. Που στις απέναντι μικρές πλευρές καθόμασταν εμείς. Και στις μεγάλες κόντρα οι άλλοι. Εκείνοι ήταν παράλληλοι.

Και να κοιτάζω τα ποτήρια να μπερδεύονται! Όπως κι όπως μυστικά, αδιάκριτα, με κουτή φορά.

Μια μέρα με πάω ξανά εκεί για βόλτα. Να βγάλω φωτογραφίες. Να ζωηρέψω όσο μπορώ απο το ταπεινό μου υπεράνω και να χορτάσω λίγο.

Με καπνό. Αλλά χωρίς χέρια για να στρίψω τσιγάρο.

Θα πάω να αφήσω ένα δώρο και μετά θα ξαναπάω. Να δω αν είναι εκεί ακόμα.
Αυτό θα δείξει πολλά.




Αλλά ποτέ δεν θα σε έχει του χεριού του. Επειδή εσύ έχεις ήδη επιλέξει.....

....οτι η ζωή σου έχει μορφή μπάλας. Και περίμενεις για κλοτσιές.


(τώρα για ύπνο/και φρόνιμα)

Οι Ρυθμίσεις Των Νερών

Το μπάνιο ήταν αλλιώς απ' την αρχή ως και το τέλος. Αυτή η σύσκεψη μες την καμπίνα που έρχεται όλος σου ο θυμός, όλη σου η κακή αίσθηση και κάθε άγχος να αποφασίσουν, αν θα βγεις τελικά και θα τουρτουριάζεις η όχι!




Και να κοιτάζω απο ψηλά το πέλμα του κάθε ποδιού να κοκκινίζει από την χαρά. Και να μένω έτσι να το ζηλεύω. Ραγδαία λύτρωση και κυκλική. Τόσο που αν σε πάταγα θα ούρλιαζες. Όλο άξιζε από την αρχή του μέχρι το τέλος του. Αλλά αυτό χωρίς τις μεταξύ κυκλοθυμίες. Τις γνωστές. Που σε τρελένουν.



Το σφουγγάρι είχε άλλο, διαφορετικό, πιο έντονο ζούλιγμα από τις γνωστές ώρες μέσα στο μπάνιο. Θύμιζε λίγο την άλλη σου όψη. Την ζωντανή. Και έτσι αγριεύτηκα λίγο.
Είναι φορές που βρέχει μέσα στο μπάνιο και ας υπάρχει οροφή. Να θες να πιείς την υγρασία που στάζει η οροφή. Μπας και αλλάξει μεθοδικά καμιά επαφή με τον κόσμο έξω απ' το μπάνιο. Αλλά τίποτε. Αρχίζει και τελειώνει το νερό. Αλλά θα μου φανεί και κρύο, καυτό.

Σήμερα δεν ήθελα να τελειώσει. Με τίποτα. Μιλούσα απο μέσα μου και με άκουγα σα να φωνάζω. Ακριβώς όπως όταν υπάρχουν οι λάθος εμπιστοσύνες. Που φωνάζουν με ηχό να τις ξεκόψεις. Και ποτέ δεν τις ακούς.

Σήμερα χάθηκα στο 2 επι 2 μπάνιο. Μικρό αλλά αχάριστα αρκετό για να γίνει λαβύρινθος.

Σιωπή μετά στον καθρέπτη. Και τα λίγα μου γένια πιο μακριά απο ποτέ.

Λες και μεγάλωσαν έτσι γρήγορα επίτηδες.
Για να μου δείξουν και αυτά οτι πάει καιρός.....

Απ' το καράβι.. Στο σαλόνι..!

Είπα ναι, και πάτησα το αριστερό κλικ του ποντικιού και ας είχε κρότο ρίσκου! Με απόλυτη εμπιστοσύνη στον εαυτό μου την προκειμένη στιγμή, κρατήθηκα για να σε δω!
_Επιφύλαξη καμία_

Και να τη! Η αποδοχή που μετά απο δυο λόγια άλλαξε την νύχτα..
Η δική σου αποδοχή.. Με το δικό σου αριστερό κλικ!
-με ντρέπομαι για 3 δευτερόλεπτα και μετά ανάσα-

Ήταν όλα διαφορετικά, αν θυμάμαι καλά λίγα λεπτά πριν είχα νευριάσει τόσο.. Για λόγους που μαζί σου, ποτέ δεν θα νευρίαζα. Έχει περάσει καιρός, αλλά ήταν όλα παγωμένα κι έτσι δεν ένιωσα την απουσία σου αρνητικά.. Πραγματική ηρεμία.. Ηρεμία και χαμόγελα.
Πως άλλαξες, πως ένιωσα, πως ένιωσες.. Και οι δυο το ξέρουμε. Είναι ο ίδιος λόγος.

Το κενό αυτό ήταν το λιγότερο και τώρα που το σκέφτομαι ήταν για μένα έστω μια εμπειρία ζωής.. Εσύ όμως? Είναι δυνατόν? Αφού μου το εξηγείς το ανεξήγητο! Και ξανά και ξανά και ξανά.

Χρονικά έπεσε πάνω μου το Όλα! (από το "όλα η τίποτα")
-αχ και πόσο την αποφεύγω αυτή την έκφραση!- Δεν θα καταλάβεις. Τώρα βυθίστηκα.
Σε κοιτάζω και χάνομαι στην απόσταση που υπάρχει. Και πιο βαθύ είναι αυτό, που σου λέω και σε κοιτάζω ταυτόχρονα! Βυθίζομαι τώρα. Κι εκείνη την ώρα πολύ περισσότερο απο τώρα...

Χαράζει και σου δείχνω την Αθήνα. Με αυτό τον τρόπο που βρίσκεται μπροστά μου και τον αρπάζω αμέσως να μην χαθεί. Ακόμα κι ο τρόπος μαζί σου, ανεξήγητος είναι.
Γιατί χάραξε? Αυτό που εξηγείται δεν θα το εξηγήσει κανένας απ' τους δύο!

Να σου πω κάτι? Δεν θέλω να βυθίζομαι μόνος.


Περνάω στο σαλόνι. Σε υποδέχομαι' και πνίγομαι.

Στην άκρη!

Βγαίνοντας μόνο από την ηρεμία του τόπου μου και κανενός άλλου, εγώ είμαι εδώ και περιμένω να ακούσεις τις δικές μου αφορμές.
Δεν ήξερα ποτέ και ούτε έμαθα!
Μιλάω για τις ελάχιστες γραμμές χαράς που τράβηξες και δυστυχώς ήταν με μολύβι!
Ο τόπος μου, μου επιτρέπει να μυρίζω κάθε στιγμή το ξημέρωμα που έρχεται. Είτε είμαι μόνος μου, είτε γαντζωμένος πάνω στο στέρνο σου.
Το μολύβι είναι και το μεγάλο λάθος.. Αυτό φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο.
Μόνο αν φυλάξω καλά αυτα που έζησα -όσο τα έζησα- θα μείνουν στον τόνο του γκρι που διαλέξαμε μαζί..
Και τώρα δεν είμαι στον τόπο μου αλλά στην άκρη..
Στο περιθώριο της δοτικότητας που στένεψε..
Θα με κρατήσω εκεί όμως όσο μπορώ και θα αφεθώ ξανά! Μόνο και μόνο για να περπατήσουμε μια μέρα μαζί.
Εσύ όχι. Εσύ έπεσες. Εσύ και η ανασυγκρότησή σου. Τώρα.

Ρε όμως εγώ είμαι στην άκρη.. Και όσο μου έμεινε θα κοιτάζω και τα γκρι σου και τον τόπο μου.

Τον δικό μου. Όχι τον δικό σου.

{λέξεις/φράσεις & βολές}
..έρχομαι-τα βλέμματα στον δρόμο-λόγια-τα υπέρ και τα κατά-δεν διακατέχεις-τελευταία έξοδος-είσαι υπέρ η κατά?-σίγουρα-πρόσεχε θα πέσεις-το πρώτο μου άλμπουμ-φωτογραφία-εγώ εδώ-στρίψε ένα τσιγάρο ρε-μαλλιά..

ΟΛΑΣΤΗΝΑΚΡΗ

Αποβάθρα "Η Ομιλία" & Ο νέος σου δίσκος.

Εκεί που βλέπεις τις ταμπέλες και πρέπει να επιλέξεις, δεξιά η αριστερά.
Όταν προσπαθείς να πεις "Εκεί θα πάω" και η μουσική στα ακουστικά είναι υπέρτατη την λάθος ώρα, ή μπορεί και την σωστή!
Μέσα στο τρένο να τυλίγομαι απο Αυτήν που με ηρεμεί.. Εκεί πάντα είναι εύκολο να ξεχωρίσω αν συμφέρει η όχι!
Μου αρέσει να συμφέρει κάτι.. Και εσύ συμφέρεις περισσότερο απο την ασχήμια που έρχεται.
Η Ομιλία του νέου Της δίσκου είναι αυτή η λύτρωση απο τα καθημερινά. Τα πολλά και τα διάφορα που θ' ακούσω απο εσένα και τις σκόρπιες μου νοσταλγίες..
Και μόλις! Έφτασε η ώρα να επιλέξω αν θα έρθω εκεί που κοιτάζεσαι ή εκεί που κοιτάς!
Θα επιλέξω μην με πιέζεις, μουσική!!
Ουφ! Ακόμα και Αυτή με τρέλανε για λίγο.. θα φύγω πιο νωρίς..

Έχω ήδη επιλέξει.. Τώρα μένει απλά να παρατηρώ την αναμονή.. Την δύσκολη αυτή αποβάθρα της ψυχής μου.. Μην γίνεις υπερβολή. Γιατί, έτσι θα πάψεις να συμφέρεις..
Εγώ σε θέλω να συμφέρεις και ας μην με συμφέρει..

ΥΓ: Τα τραγούδια σου, με κάνουν πάντα να θέλω να αφήσω κάθε "υποχρέωση" και να μείνω στο δρομολόγιο του πέρα-δώθε! Μόνο και μόνο για να λειτουργήσει το repeat επ' αυτοφώρο!

Απουσία by Λία

Οτι δεν είχα ποτέ ακούσει ξανά Λία Βίσση έτσι όπως τώρα, θα το πω!
Οτι με γέμιζε τόσο πολύ πάντα όσο αυτές τις μέρες, δεν θα το πω!
Οτι είναι φρέσκια τρέλα πολλών στιγμών -μιας και δηλώνω συλλέκτης στιγμών- θα το πώ!
Οτι η απουσία που ακούω τώρα δεν είναι όπως η αίσθηση της απουσίας, όπως με διαφεντεύει συχνά, θα το πω και αυτό!!

Enough με τα οτι!
Τώρα έτσι κι αλλιώς την περιμένω την απουσία. Γιατί με συμφέρει που γνωρίζω τον τρόπο, που θα την κάνω να νιώσει απουσία!

Με κενό ανάμεσα.. άλλο εγώ και άλλο αυτή, έτσι δεν είναι? (τζούρα και κρασί)
Ω, μα δεν είναι φρικτό που ακούγεται τόσο καθημερινό ενώ δεν είναι?

Προσωρινή παρατήρηση: Δεν άρχισα με γερούνδιο σήμερα και έτσι ένα τσιγάρο λέξεις ήταν μια χαρά!

-υπο αναμονή-

Πρώτο στρώμα τώρα! Σεντόνι δηλαδή!

Μπα.. Άνετα είναι..

Πληκτρολόγιο σε αγαπώ αλλά και το μολύβι -με την συνήθεια- σε νικά γαμώτο!

Πολύ ωραία με βλέπω, που χάνω λίγο απ' το άγχος τα πλήκτρα!! (μήπως φταίει η Λένα?)

Γυρεύοντας κάτι που δεν μου απαγορεύει να μιλάω όπως εγώ βλέπω το Κάθε Τι, βρήκα ίσως την λύση, μοίρασμα οπτικής θέσης και άποψης! Σίγουρα το θέλω και το εννοώ! Πέρασε τώρα το άγχος.. Φιλικά στο λέω! Χμμ! Σκέψεις τώρα? Τι σιχένομαι και τι όχι!

πχ. Σιχένομαι τα φώτα την ημέρα, αλλά δεν σιχένομαι τα δαγκωμένα καπάκια στυλό!
Σιχένομαι να είμαι ξυπόλυτος στο δωμάτιο μου, αλλά δεν σιχένομαι τα σάπια φρούτα!

Σκέψεις για αύριο? Να ξυπνήσω με ήλιο και να πιώ χυμό σαν σήμερα!
Α! Και να είναι πλυμένο το αγαπημένο μου παντελόνι! Αυτά είναι σίγουρα αρκετά για να μείνουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού -αλλά- και να χωρέσουν.

Δεν βρίσκω πως δακτυλογραφεί κανείς την άνω τελεία!
Μουσική στη λίστα που δεν την αλλάζω (όντως σπάνια)

Άρα πάμε καλά..! Ξημέρωμα τώρα.. σε αφήνω..!
(Σεντόνι έτοιμο και καλά ζεσταμένο για να πέσει απο πάνω η κουβέρτα μου η κιτς!)