Χορεύω (ζευγάρι που διψά)

Είναι πολλά και μπερδεμένα.. Όμορφα και παράξενα.. ΔΕΝ ΘΕΛΩ να χρησιμοποιώ πια τίποτε κακό και μισακό..

(μικρή εισαγωγή/μεγάλες, πλατιές αυλαίες)

Ξεκινάμε αντίστροφα. Πέντε και χορεύω. Παρουσιάζω. Μέσα σε ότι στημένο, εγώ θα κάνω οτι μπορώ για να αυτοσχεδιάσω. Αυτό κάνω ενίοτε στην πορεία μου. Ίσως να γίνει κάτι άλλο από αυτό που περίμενα! Μα δεν με νοιάζει.

Θέλω να πατήσω στην σκηνή και πριν χορέψω, πριν καν κινηθώ προς το κέντρο, να σιγοτραγουδίσω θέλω.

"Ψηλά βουνά.......κι εσείς των άστρων θορριές.. ποτάμια αχνά............. ΕΛΑΤΙΑ/ΔΑΦΝΕΣ/ΜΥΡΤΙΕΣ." (δεν θέλω την συνέχεια. μετά θέλω να στιχουργεί το σώμα μου.)

Άρτιο και φευγαλέο το ζόρι μου. Το κοιτάζω να κάνει ποδήλατο στην αυλή. Στην σκηνή. Εκείνη η στιγμή θα είμαι μόνο εγώ εκεί. Κανείς σας από κάτω.

Δεν έμεινε πολύ κι όμως τρέμουν οι αγγάλες μου. Συγχίζεται το μέτρημα μου. Πιάνω τον ρυθμό, τον αποθηκεύω και πάλι ταλαντεύεται ανάμεσα.
Ανάμεσα μου, ανάμεσά σου.

Θίασος παρακολουθεί το όλο σκηνικό και εγώ πετάγομαι για λίγο στις μυρτιές. Ξέρεις μωρέ, τι κρύβεται εκεί και μιλάς; Άν ήξερες θα ήσουν ανέραστος. Θα ήσουν αυτόματα πεντακάθαρος. Θα είχες περισσότερη ζελατίνα στις λέξεις σου, τυλιγμένη.

Ο ήλιος των ημερών μέχρι τότε θα έχει ζεστάνει τα συναισθήματα μου. Θα γίνει άθροισμα των βαθμών θερμοκρασίας εκείνη την στιγμή που θα κάνω το βήμα μου. Το αποτέλεσμα θα είναι όσες είναι οι αγάπες που σου χάρισα. Μία-μία θα ανεβαίνουν τα σκαλιά από πίσω μου.. Θα σέρνουν τα κουβάρια που θα κρέμονται.. Από μένα. Από μας. Από τις νυχτιές που συμπέσαμε. Χρώμα χλυαρό. Όσο πιο πάνω τόσο πιο σίγουρο. Όσο ζυγώνει η άνοδος -αντίθετα μας πάντα- τόσο θα με λογχίζει.

Φτάσαμε στις φιγούρες. Η τέχνη μου, ερειπιώνες. Δεν προστατεύω τα μάτια κανενός. Δεν με νοιάζει να παραπατήσω, να πέσω. Θα χαμογελάω μέσα μου. (Εδώ ένα ευχαριστώ σε σένα που όσο σε ξέρω με πετάς με δύναμη -σχεδόν με τρομάζεις- πάνω στα χαμόγελα που μου ζητάς. Συνέχεια.) Δεν κρατάει η πρόζα μου πολύ. Δυο λεπτά το πρώτο μέρος και τρία το άλλο. Μάντεψε ποιό απο τα δύο φτερουγίζει. Ποιό απο τα δύο είναι το δυνατό μου σημείο. Η πτέρνα μου μιας και με φωνάζουν Αχιλλέα. ΜΗΜΕΚΟΙΤΑΖΕΙΣΤΟΣΟΕΝΤΟΝΑΘΑΠΕΣΩ!

...............
.....ΕΠΕΣΑ!

Θηριώδης πτώση. Αμέσως μετά κυκλοφορείς εσύ πάνω μου. Φλέβες να υψώνουν τις σημαίες τους. Μέρες να κοιτάνε εμένα στο πάτωμα, να με αφήνουν χρόνια. Θέλω να γελάσω με την καρδιά μου αλλά δεν το κάνω. Ίσως νιώσεις άσχημα και με στραβοκοιτάξεις.

Με ένα σάλτο θα ανέβω ξανά στην αρμύρα της σκηνής. Θα περάσω τις πνοές μου στις ανάσες τους κοινού..
Εσύ θυμάσαι πως βγήκες από την ζωή μου; Σαν χορευτής που πέφτει. Που σπάει το πόδι του πάνω στο πάλκο. Την ώρα της παράστασης.. Τόσο αντιαισθητικά. Το έμαθα και θα το λέω για πάντα. Μου χαρίζει λίγη ετοιμόρροπη ευτυχία. Δεν είναι έτσι πια. Τώρα έχω τις ιδρωμένες σου σκέψεις να παρατηρώ και να γεύομαι ανία. Να χλωμιάζω, κάθε φιγούρα χωρίς φρένο. Χωρίς τίποτα. Ή με λίγη λάμα από μετωπικές.

Θα κλείσω και θα κάνω όση υπομονή αντέχει το αστέρι μου. (κανείς δεν θα υποφέρει)

Χορογραφία σημαίνει: Το σημάδι που διαλέγουν τα όνειρα μου και οτι περίσσεψε από την μυθική μου αποταμίευση.

Χορογραφώ σημαίνει: Αποκάλυψη των δημιουργικών εγώ μου και επαλήθευση του γραπτού, του ειπωμένου, του ανείπωτου & της "Γένεσης των μασκών" μας/μου/σου...

Χορεύω (σημάινει) επιθυμίες που δεν χόρτασαν λήθη, έρωτα.

Έλα.

Κρεμασμένα Κιτάπια

Φιλί με γλώσσα. Παρανοϊκός αλτρουισμός. Φεγγαρένιες αγκαλιές. Σύνδρομο έλξης.

Ζωγραφίζω;;;;;;; Μονώνω;;;;;;;;;;;; Ξεκαθαρίζω;;;;;;;

Γιατί μπορώ να αλλάξω κάθε δεδομένο μου. Γιατί μπορώ να σε λύσω από πάνω μου. Γιατί μπορώ να μετανιώσω που δεν με κράτησα. Και γιατί μπορώ να γράφω την λέξη γιατί, συνέχεια. Χωρίς να σκέφτομαι τις σκέψεις σου.

Δεν υπάρχουν πραγματικές ξενιτιές. Ίσως είμαι ο τελευταίος. Αυτός των ξενιτεμένων.

Κάθε γραμμή που συμπληρώνω στο κείμενό μου, περισσότερο μικρός νιώθω κι ας είμαι αυτό που είμαι. Δεν θέλω να αλλάξω. Να μην μοιάζω σε τίποτα από όσα σε δημιουργούν. Το στόμα μου είναι στεγνό κι όμως, η γεύση σε πλησιάζει. Σαν να σ' έγλυψα πριν, να σε δάγκωσα. Δεν ξέρω.

Δεν σου ταιριάζει καθόλου το εδώ. Εσύ είσαι ανένδοτος/ανέκδοτος.
τι θα πεις ακόμα μέχρι να δροσίσει; Με κιμωλία χαραξέ το πάνω στις μαύρες σου μετωπικές συγκρούσεις............... Ψάχνω.

(γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει ποτέ τι προκαλεί. όλοι είναι σίγουροι πως κάνουν το σωστό. πόσο πίσω. δεν έχει καμία ελπίδα αυτός ο κόσμος. εγω αγκαλιάζω και ανατριχιάζω. η μέρα μου έχει θετικό κι αρνητικό. μερικών δεν έχει τίποτα. μόνο ζέστη. δεν έχει καν ματιές στο ιστορικό τους. ο φόβος βλέπεις. να μου φωνάζουνε έλα και εγώ πριν το τρίτο γράμμα να έχω φτάσει. διακρίνεις αυτοκαταστροφή; είναι υποταγή. είναι καύλα. είναι απόλυτη ηδονή να μην είσαι υπο το φως. σαν την μεγάλη Λίνα. είπε πως το μετάλαβε.. αλλά δεν τα λαβε υπόψιν..)

Τερμάτισε το επιτέλους. Κάθε μέρα αγωνίζεσαι να μην σε πάρει απο κάτω. Μην φοβάσαι κι εσύ. Μην φοβάσαι. Φοβάσαι. Σε νιώθω. Σου δίνω ένα μεγάλο εγώ. Στο κερνάω και σε αφήνω να αναμετρηθείς. Δεν είμαι κι εγώ για τα εύκολα. ΣΕ ΔΕΙΧΝΩ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΟ! Με αφήνω κεντρικά. Να τα συμπεριλάβω όλα. Με χάνω, με κερδίζω. Σαν την καλύτερη παρτίδα "σκάκι συναισθημάτων".

Τα στήθη ζορίζονται. Νιώθουμε και οι δυο σαν παιδάκια μες το πράσινο. Τρέχα. Τρέχω. Ο ένας για τον άλλον. Κομμένα φτερά. Μόνο επίγεια.

Γιατί να γίνεις φίλος με τον καταπιεσμένο; Αφού δεν είσαι έτοιμος να παίξεις αντίπαλα με τον καταπιεστή!

Θα σου φτιάξω καφέ. Να έχεις χρόνο να σκεφτείς. Μετά θα σε φιλήσω αλλά οχι στο δέρμα. Θα φιλήσω απανεμιά σου. Την οριζόντια.

Η θέρμη μου-Η πτώση σου.

Αυτάρεσκο γραπτό.

Πάρε ανάσα. Πριν τη λέξη σου πεις. Χαλάρωσε αυτόματα και πυροβόλα το εγώ σου -που τελικά είναι μικρότερο από σένα- σαν να είσαι στα πέρατα. Παραπέρα απ' αυτά.

Σημειώσεις, ευθύνες, ιλιγγιώδης ζήτηση. Αύξηση ή μείωση των όσων λες και αποφεύγεις. Γίνε για λίγο δόση και μην ντρέπεσαι να κοιτάς τις αντοχές σου στον καθρέπτη. Στέκονται όλοι και κοιτάνε εσένα σαν να είσαι η φλέβα της ζωής.. λίγο πριν κοπεί στα δύο!

Είσαι άηχος. Πολεμάς να φύγεις. Φαντάσου το λίγο. Μην το κλείνεις. Άντεξε την μέτρια διάθεσή σου να καταπίνεις και το παραμικρό. Ξυραφάκι το παραμικρό ε;

Αυτό που θέλω το έχει ο σκοπός τους..

Κρατάω αγκαλιές και πάθη και λάθη...

Στα βάθη!


Στα μέσα.


Στα ρολόγια της καρδιάς μου.

Θέλω να μπω μέσα σ' αυτά που με κλείνουν. Ακούγονται σαν την κάθε νότα που παίζει το πιάνο.. Η μουσική δεν απουσιάζει από την οργή και το ανάποδο.

Βλέπει ο καθένας την μέρα μας. Το χαμόγελό μας. Τον αντίλαλο από κάθε ψέμα που λένε οι κινήσεις. Τα πισώπλατα κοιτάγματα. Τα συρτάρια που ανοίγουν και κλείνουν πριν δούμε το περιεχόμενο.

-Φαντάζεσαι;

-Δεν θέλω. Φοβάμαι!

-Γιατί αγορίνα μου, τι φοβάσαι;

-Μην έχεις θράσος. Φτάνει πια!

-Θες να μην σε κρατήσω άλλη νύχτα;

-Θέλω να με περιλούσεις με ασφάλεια. Και μετά ότι θες.

Τα δάκρυα δεν μας μαθαίνουν να ξεχνάμε; Έτσι είπε. Ακούσατε όλοι!
Ηρεμία μόνο. Γιατί όλα τ' άλλα είναι απλά ψεγάδια. Θάλασσες άσπρες. Κι αυτές άηχες.

Οι απογοητεύσεις μοιάζουν με κουπλέ και τα ρεφρέν τρέχουν να τις πιάσουν.. Να τις κάνουν να ζητήσουν συγχώρεση. Σήμερα και χθες είναι για λίγο κλωστές με κόμπο δεμένες.

Γιατί ο κόμπος να είσαι εσύ; Θέλω να είναι η πρώτη μου φορά ο κόμπος. Όχι αυτή που προσπαθώ να απωθώ.

Με ρωτάνε και εγώ απλά απαντάω. Μετά από ένα σημείο όλα είναι μηχανικά. Δεν γλιτώνεις. Θα υποκύψεις και θα φρικάρεις.

Τρέλα μου.. αχχχ.. Που γίνεσαι χρώμα.. Το πιο χρωματιστό.

α
α

α
α

α
α

α
αα
α
α
ααααα///