Μιλώ για σένα.

Αυτό το τραγούδι ήταν -για μένα- , είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ γεμάτο ατέρμονες σκέψεις.
(και το κρασί μου δεν τελειώνει ποτέ μαζί του)
Θυμάσαι που το έλεγα.. Δεν γίνεται να μη θυμάσαι.

Φανερά και με κάθε νότα στα γραπτά και σε όσα έχουν ειπωθεί· ο κόσμος μου θα με ταξιδεύει όπως οι στίχοι αυτοί. Το καρφάκι που λυγίζει κόντρα στο τσιμέντο θα με παρασέρνει στα λιμάνια μας. Το καρφάκι το ατσάλινο. Αυτό της θύμησης.

Δεν προσέχει ο εαυτός μας και ο χειρότερος εχθρός τελικά είναι το πιο γλυκό συναίσθημα. Η πλοκή αυτή έχει ένα χάρισμα να παραμένει εντός και να μιλάει μόνο για αδιέξοδα.
Όταν αυτό σου φέρνει μνήμες τι να το κάνεις το παραπέρα; Γιατί να το κεντήσεις περισσότερο; Δεν πέσαμε ακόμα. Η μήπως έχουμε σηκωθεί κιόλας και δεν το καταλάβαμε;

Σαν την φυγή τελειώνει γρήγορα το γαμημένο αλλά ευτυχώς, ευτυχώς.. Υπάρχει στην ζωή μας η μίζερη ηδονή της επανάληψης και αυτή τη φορά δεν λυπάται τίποτα. Θα μας χτυπήσει. Το νιώθεις; Ταλαντεύεσαι καθόλου η τίποτα; Εγώ με κάθε τρόπο, ναι!

Μερικοί στίχοι -διάολε- σε κάνουν να καταρρίπτεις κάθε μα κάθε λογική σου νοοτροπία. Δεν υπάρχει άλλη οπτική. Τέλος! Έτσι είναι. Όχι αλλιώς. Παραδέξου το. Αλκοόλ και συνουσίες· απλά ξεκλειδώνουν αισθήσεις. Ο στίχος είναι άλλη μαγκιά.

Επιστροφή στο κομμάτι με την βαθιά παράδοση· μην το γλεντάς. Μην το βάζεις στη διαπασών. Άκου στη χαμηλότερη ένταση και ζήσε λίγα λεπτά πραγματικής έντασης. Αυτό μπορείς να το κάνεις;
(Ο ανέραστος· ποτέ)

Μετά απο κάθε ακρόαση -έχω να πω- υπάρχει μια χρονοβόρα, έμμεση φθορά που λειτουργεί ακριβώς όπως κάποιοι τύποι μυαλών. Κρυφά! Θες και το καλύτερο; Δεν θα περάσει ποτέ ο υλιστής στην απέναντι ακτή. Θα μείνει εκεί που είναι. Εμείς απο την άλλη θα μπορούμε να πάμε σε αυτόν. Θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε. Γιατί ειναι άγγελος, ναι! Αλλα είναι χάρτινος! Υπερβολή. Κι όμως. Ξεγελαστήκαμε θα ξεγελαστούμε ξανά. Είναι επόμενο· δεν είναι; Θρόισμα!

Αυτό δίνεις; Αυτό θα πάρω.



Μόνο, μην μου κάνεις το λίγο.. λιγότερο!

Ρολάρισμα στο πάτωμα.

Το καλοκαίρι είναι η βέρα σου.

Σαν το καλοκαίρι ποτέ δεν θα χαθείς.

Μαζί με σένα γέμισε γέμισε και το τασάκι και το καλοκαίρι.



Παραδόξως φλύαρος αλλά τελικά με αντίλαλο είπες αυτό που ήθελες. Άρχισαν τα εύκολα να γίνονται δύσκολα και το αντίστροφο. Αυτή η παλινδρομική ρουλέτα, να κυβερνά τις λέξεις, τα γκάζια, τις γεύσεις και τα βλέμματα ποτέ δεν θα πάψει να γυρνά. Είναι ο τροχός της τύχης. (Στο ζεστό κρεββάτι που κοιμάμαι μαζί με τα κενά μου, έρχεται κάθε μέρα και η θεία Φρίκη.)
Δεν θα πέσω με τα μούτρα να με δεις. Θα μείνω περισσότερο. Ευχαρίστησε με. Μάθε μου πως να γλιστρώ και να μην πέφτω. Ζήτα μου να σου διαβάσω αυτό που σπαταλάει το μυαλό μου. Κέρνα την ντροπή και την αμηχανία μας λίγο κρασί, αλλά.. όχι από αυτό που πίνουμε τώρα. Δεν χρωστάει πουθενά ούτε η μέθεξη ούτε η ματιά σου. Όλα καλά.
Έμαθαν μερικοί να ζητάνε και άλλοι να συζητάνε. Αυτό είναι το απών μας, η σιγουριά μας.. η κλεμμένη σιγουριά απ' τα χαμόγελα των άλλων. Χαρά μου να σε πιλοτάρω αλλά να με αφήνεις να ξεκουράζομαι και να με μπουκώνεις ανάσες γεμάτες κρεσέντο. Μην κοιτάς χωρίς εμένα την οθόνη! Αν θες να δεις κάτι άλλο ρίξε μια ματιά σ' αυτά που σου ψιθυρίζω. Τα χθεσινά - Τα κυκλικά - Τ' ανείπωτα.


Γέμισα και τώρα δεν αδειάζει όλο αυτό με καμία πίστη. Η διαδικασία να γεμίσεις είναι από δύσκολη ως και μάταια. Δεν θέλω τυφλές ελπίδες, όσο δεν τις θέλει και η Μελίνα.
Μπορεί εγώ παραπάνω. Εγώ μπορεί να της θάβω κιόλας. Μερικές φορές μόνο. Ίσως πέντε η έξι φορές το χρόνο να της γεύομαι να δω πως είναι, τι έχασα τόσο καιρό. Αλλά χαίρομαι που όσο ηδονικές και να ΄ναι δεν τις συνήθισα. Έχω πολύ καιρό να σκηνοθετήσω, ρίμες!

Πόσο ζήσαμε το καλοκαίρι και πόσο θα ζήσουμε αυτό που άρχισε;
Έβρασε - Κόχλασε - Ήρθε.

Όλα, ανεξαιρέτως & Music from the motion picture.

Μεγάλο διάστημα.

Δεν φλέρταρα με τον φακό. Είναι οι αρχές, παράξενες και θέλουν χρώμα.
Τρέμει ο στόχος και είναι σκοπός Χερουβικός. Σαν τραγική ειρωνεία. Μέθα_

Τι έγινε; Χάσαμε την μοναξιά; Ήρθαμε εδώ. Ανακαλύψαμε την φωτιά μας. Είχα πειράξει το κοντραστ στο θέμα και μου άφησε κηλίδες ντροπής. Τώρα έμαθα. "Δεν θα μείνει τίποτα όρθιο" λες.
Χρειάζομαι αέρα ξανά. Απ' το ταξίδι και μετά μου ήρθε στην μούρη με φόρα. Ξέρεις, έχω ανοίξει το τετράδιο μου στην μέση ακριβώς. Οι σελίδες οι ενωμένες. Αυτές που δεν χρειάζεται να θυσιάσω μόνο τη μία. Σαν δυο ευκαιρίες που είχα ανάγκη να διαλέξω τη μία. Σαν τότε. Τώρα γελάω που ανακαλύπτω το κόλπο. Θα τραβήξω όλο το κομμάτι. Το συρραπτικό δεν θα αντισταθεί καν.
Έχω μείνει να παρατάω το μέλλον μου στην τύχη του. Θα μπω σε μπελάδες ξανά. Το περιμένω πως και πως. Ήρθαν τα φάλτσα τώρα και με ξέκαναν. Πέρασε φυσικά και το κόψιμο και το ράψιμο. Αυτών που μας κρατάνε. Λήθη.
Η μουσική έγινε συναστρία σήμερα και η παρέα μου με άφησε να περπατήσω πάνω της ελεύθερα χωρίς να με διακόψει λεπτό. Λύση.
Επόπτης έμαθε τις παλιές μου συνταγές. Εσύ είσαι αυτός. Ο επόπτης μου. Το ιατρείο της ενοχής μου. Η λυρική μου ανακωχή. Λήξη.

Σε αυτό το κλίμα θέλω να συνεχίσει η ζωή μου. Όχι στο εύκρατο. Κι εσυ το προτιμάς.
Κι εγώ το ξέρω κι εσύ το ξέρεις. -ΜΙΚΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ- Το καλοκαίρι φτάνει ακριβώς όπως φεύγει η κιτρινίλα του προσώπου μου. Το αυριανό θα ΄ναι κρίμα να μην το δεις. Θα το σώσω όμως κάπου. Θα το ανακυκλώσω μετά και θα το πετάξω ξανά. Εκείνο μου λείπει άσκημα. Μέχρι να το ξαναπάρω στα χέρια μου θα σκέφτομαι την λιακάδα. Εκείνη που ξύπνησε μέσα μου όταν σε γούσταρα για πρώτη φορά.

3 τραγούδια για ένα καλοκαίρι και το χέρι σου στην πλάτη μου να με ζεσταίνει. Να μην φωτοσυνθέτει το σώμα μου απο κάτω. Κόντρα. Ήλιος. Αγιάζι.

Θα τελειώσει όλο αυτό ποτέ, μαζί του και η νύκτα; Θα πεθάνει ποτέ η μαία του κόσμου σου;
Οι ανάσες μας θα γίνουν πλατωνικές και τα ανείπωτα θα έρθουν πιο κοντά μας. Οτι δεν είδαμε μέχρι σήμερα, μαζί θα το ζήσουμε. Θες; Χαίρομαι. Μόνος μου, χαίρομαι.

Και τελικά.. θα αφήσω το μεγάλο μου μέρος να με κάνει δικό του. Θα ανοίξω την αγκαλιά μου αυτή, όσο περισσότερο μπορώ. Θα περιμένω να έρθει. Σχεδόν εδώ είναι.

Σήμερα σε ζήταγα μήνα. Σήμερα κατάλαβα γιατί έχεις δεν έχεις πάντα 30 μέρες. Σήμερα είδα χωρίς φως.

Και είναι καλύτερα.