Αεροδρόμιο "Ευχαριστήριο"

Σήκωσα το ποτήρι και με πείραξε που δεν είχε αφήσει σημάδι στο τραπέζι. Βαλίτσα ακόμη μισο-άδεια και σκέψεις που, πάω στοίχημα είναι δήθεν. Μελέτησα την μουσική, την εργασία, το ταξίδι, την βόλτα στο live.
Επιφάνεια δεδομένη. Το γοητευτικό, άμεσο, επόμενο λεπτό έφτασε. Δεν είναι η ροή που έχω μάθει. Είναι το πόσο σημαντικά περιγράφεται η γεμάτη μέρα. Απ' το μαξιλάρι που μυρίζεις το πρωί, τον καφέ που μυρίζεις μετά και το τσιγάρο εώς την φεύγα που αρχίζεις να μυρίζεις τώρα.

Δεν είναι κλίμα. Είναι πως η σύμπτωση είναι ψευδαίσθηση τελικά. Το είπαν κι άλλοι. Μόνο αμα το δεις κατάματα σε βλέπει κι εκείνο όμως. Ο ορισμός της αυτο-κάθαρσης που αρχίζει απο τώρα και μετράει αντίστροφα. Σύνδεση απόλυτη.
"Κάθε αεροδρόμιο είναι το ευχαριστήριο."

Έμειναν λίγες ώρες και θα το διαπιστώσω γιατί θα είναι το πρώτο ουσιώδες (ευχαριστήριο).

Πλοκή πολύπλοκη. Άγχος να -μικρο- συσσωρεύεται στους μυς. Τώρα που το σκέφτομαι πάλι με ηρεμεί. Με ενθουσιάζει. Η διπλανή μου πάντα ακολουθία με τα πολλά χαρίσματα αδερφή ψυχή, έχει κι αυτή τους λόγους της για το ταξίδι. Οι Δυο Μας. Και δεν φοβάμαι τίποτε.. Κάτι περιμένει κι αυτή σαν κι εμένα. Αλλά το μυστήριο δεν θα λυθεί ποτέ. Γιατί πάντα οτι συμβεί σε εσένα να συμβαίνει και σε εμένα? Σε αγαπάω ψυχή. Το ταξίδι μας θα είναι όπως και τα όλα μας. Γι αυτό. Μην φοβηθείς την απογείωση.

Το χαμόγελο που περιμένει εκεί αγαπάει τα λόγια, τις περιγραφές, τον κόσμο, τους ώμους και τις αυθόρμητες ζωγραφιές στους τοίχους της πόλης σαν εμένα. Μαθαίνει απο μένα και εγώ απο εκείνο. Μας έχουν συνδέσει οι ψυχές χωρίς να το προσπαθήσουμε και μας αφήνουν να περπατάμε μαζί παντού και να χαμογελάμε. Εκεί θα είναι αλλιώτικα. Σίγουρα ανέμελα. Και οι μελαγχολίες θα είναι παρέα και θα συζητάνε για χιλιάδες πράματα. Έτσι το νιώθω. Ανοιχτό και με φουλ κούραση. Την γλυκιά, την όμορφη.

Δεν έχει μείνει πολύ και λίγο βιάζομαι. Θα προλάβουμε, και θα μείνει κιόλας για τέλος. Το καλύτερο. Μαζί σου να περπατάω εκεί και να μοιράζομαι στιγμές και το ζευγάρι ακουστικά μου. Το καλώδιο να μας συνδέει επίσημα. Λίγο το 'χεις εσύ αυτό.
Να παίζουν ήχοι, μουσικές. Στίχοι δικοί μας. Που τους ξέρουν άλλοι τόσοι. Κι όμως για εμάς είναι αλλιώς. Ποιοί το 'χουν ζήσει στο αληθινό του? Κανείς σχεδόν. Απλά οι άλλοι ακολουθούν. Καλό όμως κι αυτό.

Θα σταματήσω σιγά σιγά. Θα αφήσω τα πλήκτρα και θα πιάσω την μελέτη. Λίγο έτσι να νιώσω αρμονία κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μαζί θα είναι και το κρασί και η βαλίτσα η μισο-άδεια. Κάτι θα βάζω μέσα μέχρι να ξαπλώσω. Να την κοιτώ, να κοιμηθώ.

Στίχοι τώρα: παραμυθάκι μου σκληρό/με τα καράβια που με πήγαινες να δω/έτσι δεν πονάμε/ξύπνα να δεις καμάρι μου/εκεί στην πλώρη μάτια μου χαράζει/οτι φεύγει όλο γυρίζει απο το χθες/είμαι παράξενο παιδί.

ΥΓ: σλόγκαν για τους 2 μας, η συνέχεια των άλλων 2! Να προσέχεις εκεί.

μιά milonga με το ψέμμα.

Λοιπόν οι ιστορίες του μυαλού και της ημέρας δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Εγώ τουλάχιστον το έμαθα και το πίστεψα... Η απολογία μου είναι τότε περιττή.
Όπου και να ψάξει η μνήμη θα βρεθεί και το γλυκό και το πικρό. Ακριβώς όπως βρίσκω εγώ την αλήθεια όταν την ζητάω ή σαν το μπουκάλι που ψάχνει το καπάκι του για να γίνει στεγανό.
Δεν με κούρασε ποτέ η αντοχή στις μικρές λύπες ούτε και η αναπαράσταση των αναμνήσεων που υπάρχουν στην χαζή ατμόσφαιρά μας.

Εγώ γυρνάω πάντα και χαμογελάω γιατί με δυο λόγια δεν κρύβομαι. Εγώ σταματάω μόνο εκεί που κανείς δεν τολμάει, κοιτάζω ξανά τα παλιά και συνεχίζω. Γιατί απο αυτά ζω. Από αυτά που είδα και βλέπω ως τώρα.

Να! Τώρα. Δυο λεπτά πριν αρχίσω να γράφω. Το είδα.
Είδα πάλι να κρύβονται αλήθειες. Χωρίς λόγο. Χωρίς λόγο για μένα.
Δυο λόγια δεν είναι απλά δυο λόγια. Αν ήταν έτσι θα μέναμε στα σήματα.
Ο δάσκαλος που δεν πεθαίνει ποτέ είναι η εκτίμηση. Μερικοί ζουν μετά τον θάνατό του.

Εξακολουθητικές φάσεις, ασταμάτητες, μόνες, άνοστες.
Άλλοι τις μετράνε και τις φιλούν σαν να λένε "Εδώ, ήρθε το τέλος σας." και άλλοι αρέσκονται να ακούν το θόρυβο τους και να ταλαντεύονται στη μαυρίλα της ψυχής τους.
Μέση κατάσταση πουθενά και πρόοδος, χάσιμο χρόνου.

Μένουν οι άλλοι λοιπόν να πρέπει ν' αποφασίσουν αν θα καταπιούν την σιχαμένη τροφή του εγωισμού. Η οποία ξέρεις, είναι και μασημένη τροφή. Και εκεί όλα φαίνονται.
Φαίνεται τι είναι δύσκολο και τι όχι. Μερικοί είναι πάλι για τα δύσκολα, μερικοί απολαμβάνουν το μη γοργόν. Άνθρωποι.

Ξυπνάς μια μέρα, άλλη μέρα. Νέα μέρα. Τίποτε. Όλα καινούρια και τα χθεσινά χαμένα, πεταμένα στις σακούλες τις μεγάλες. Απολαμβάνεις τον καφέ σου, το τσιγάρο σου, το χαζό κουτί με τα έντονα χρώματα, το τραγούδι που ακούγεται και που ποτέ δεν είχες συμπαθήσει, το επόμενο τσιγάρο. Πάει το πρωί αλλά και το μεσημέρι. Τώρα χάνει το φως και ο μικρός ουρανός έξω.. Και ο μεγάλος μέσα μας. Σιγά σιγά οι πεταμένες κάλτσες βγάζουν φτερά και έρχονται καταπάνω σου. Πρώτη φορά μέσα στην μέρα αυτή τις βλέπεις τόσο επιθετικές αλλά όχι γενικά πρώτη φορά. Θα ΄ναι που πάλι μέσα γέμισαν ανάγκη για δικαίωση. Που σκεφτόσουν τα περασμένα και τα τωρινά και καθόσουν χθες και προχθές και τους τα έλεγες. Αυτές σ' ακούγαν. Έρχονται τώρα να σε βαρέσουν στον ώμο και να σου πουν "Όλα επιλογές δεν έλεγες χθες? Τι μας το παίζεις τώρα αντίδραση?"

Τα μοναδικά κλειδιά που έχω εγώ, έχουνε σπάσει μες τις κλειδαριές. Δεν έχει αλλάξει τίποτε.

Μόνο που, όσο προσπαθώ να τα βγάλω για να ανοίξω, μπαίνουν πιο μέσα. Δεν θέλουν να ανοίξουνε οι πόρτες έτσι απλά.

Και πολύ φοβάμαι πως άλλη λύση δεν υπάρχει. Μόνο να αλλάξουν εντελώς οι κλειδαριές.

<<ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝΕ ΚΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΩΣ, Η ΛΥΣΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΕΙΝΕΡ! ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ.. ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ.>>

Symantec Salmacis Sense

Get ready means the way you wanna be fire on your own.

Clocks are auto mirrors and a shirt touch your body like the lies you prefer to say.

Only me, on demand and the flower beside my own smell. How blur it seems to be? I do really wanna know!
Stop and share the moment with his polaroid, is not enough anymore!

Bones may be the fire of "get ready" or "be the moon".
Bones are not killing me. Sea is over me though. The mirror touch our soul now and recover the situation like a button. So easy and passionate. Clock's tik tak is adorable.

Use my imagination. Create revelations. Morning toxicity & growing up!

Here is the love. You will not find love in the other world.
Never adopted. Foolish me.

I smell now the Red Rosy parfume and its so easy to apologize for my human behavior.
I would better say "My name is Red Rosy" and then relax.
I smell failure and again the perfume of Red Rosy.

Put my arms around you babe. I can hear you. Spank the words and then let them wrap you.

We are the night. Touch me. Dont be silly. I only give you life.
All this relief is about two minutes and then its gone.
Red Rosy meets the mirrors and the clocks.
She's your new lover.
He is your brand new image cover.

Considering, im the system. B-boys are muses.