"εεε ΞΥΠΝΑ! Ώρα για ύπνο."

Δεν θυμάμαι πότε εμπιστεύτηκα τελευταία φορά αλλά αυτό δεν είναι και παράλογο.
Θα με συγχωρέσεις κι εσύ και το καινούριο πράμα που σας αφήνω πίσω;
Θα το κάνεις. Γιατί μου χρωστάτε πολλά και αυτή δεν σας τη χαρίζω...

Διαβάζεις, γυρίζεις, βολεύεσαι. Γίνεσαι.. ναι γίνεσαι.
μόνο έτσι νιώθεις γιατί δεν σε καλύπτει ούτε το τέλειο ούτε το μισακό ούτε καν αυτό που πραγματικά ποθείς. Δεν χρωστάς τίποτα παρά μόνο στιγμές που έχεις ζήσει χάρη στων άλλων τις πλάτες. Δεν ξανανιώθεις χαρά παρά μόνο άσχημα για τις παράταιρες λαιμαργίες σου.

Σε αφήνω πίσω ξανά λοιπόν κι αυτή τη φορά -όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά- γιατί είσαι περιττό βάρος. κάνε μου την χάρη μόνο να μην αναρωτηθείς τον λόγο, αφού ο λόγος είσαι εσύ.

Δεν είναι το κακό στο αίμα μου αυτό αλλά που δεν αντέχω τον ύπνο σου μέσα στον δικό μου. Γι' αυτό σε ξυπνάω έτσι. Για να ξυπνήσεις και να βρεις εκείνον δίπλα σου και όχι εμένα.

θέλω να νιώσεις πόσο λυπάμαι που στο κάνω αυτό..
..κι ας ξυπνήσεις πιο γλυκά..





(αυτό το ξύπνημα πρέπει να αυτοκαταστραφεί)

ιστορίες για καλούς μεγάλους και κακά παιδιά

γι'αυτό είναι μαλακία να κάνεις τον κύκλο. γιατί κάνεις κάτι χωρίς να το ξέρεις. άμα δεν είναι αυτό άδικο τότε τι είναι;

το παιχνίδι των ημερών είναι η επιβεβαίωση και αυτό το κλισέ πλέον -ξέρεις- που ικανοποιείς μόνο τον εγωισμό. πάντα θλιμμένος εσύ περνάς βιαστικά και χάνεις τον έλεγχο και μετά τον βρίσκεις ξανά. γιατί δεν υπάρχουν όρια, επομένως δεν υπάρχεις εσύ σε στερεά μορφή.

Δεν μεγαλώνει το συναίσθημα και μια αγάπη που είναι χαμένη δεν μπορεί να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. έτσι τελειώνει αλλά σαν ποτάμι βαθύ μέσα σου βρίσκεται και για όλα ευθύνεται. Κάθεσαι στο τραπεζάκι του σαλονιού με τα πόδια να κείτονται κτητικά επάνω του σαν να παλεύεις να μάθεις τους τρόπους που ποτέ δεν έμαθες. αυτό είναι το ατού.

περασμένη ώρα και να ρέει το μέσα μου πάνω στο πληκτρολόγιο χωρίς να φεύγουν καν σπίθες. πριν ένιωσα πως γράφω πολύ γρήγορα. ίσως γιατί βιάζομαι γενικά. κακό μεγάλο αυτό. με κάνει να φαίνομαι λιγότερο αποδεκτός στο θέμα που θα εστιάσω και χαλάει κάθε ομορφιά. Τώρα γελάμε μαζί και παίζουμε -αυτό σκέφτομαι- και η μέρα μου δεν αποφασίζει αν θα δοθεί στη νύχτα. Κι αυτή το ίδιο λάθος κάνει. βιάζεται να με κάνει να ενθουσιαστώ ξανά.

ο κόσμος δεν πορεύεται με τίποτα άναρχο. όλα υπηρετούν εμάς και εμείς τα υπηρετούμε όλα. όλα είναι μόνο σύμπλεγμα. όλα αφορούν την ύλη και την ύλη δεν την αφορά τίποτα. αλλά έτσι είμαστε. δεν ήμαστε. Είμαστε!!! βάζουμε ξανά τα πόδια όπως εκείνος, στο τραπεζάκι πάνω και γλιτώνουμε τη βία. Κι ας μιλά ο άλλος για αντιβία!

τώρα το βήμα είναι πιο μελετημένο δεν εμπεριέχει ανεμελιά. εγώ, εσύ ο κόσμος όλος κοιτάζουμε με τρέλα την επόμενη μέρα μπας και κρύβει κάτι. πρώτος πρώτος αν ξυπνήσω και το δω θα στο μαρτυρήσω για να μην έχεις αγωνία. θα το μοιραστώ με εσένα. εσύ όμως με κανέναν. είμαστε πολύ λίγοι. Παρά την μεγάλη πλέον γκάμα που διαθέτουμε σε χαρακτηριστικά, μέσα μας λείπει εκείνη η -θαμμένη σίγουρα- αρετή του ζεύκιν. Δεν το επιλέξαμε εμείς αλλά οι άλλοι. Και το θέμα συμπληρώνει η άλλη πρόταση που λέει ότι οι άλλοι το επέλεξαν γιατί εμείς επιλέξαμε να είναι εκείνοι αυτοί που θα επιλέγουν για μας. Δεν με νοιάζει ο πλεονασμός στο συντακτικό. αλλιώς δεν λέγεται αυτό.

και για να μην ξεχνιόμαστε, το πιο ωραίο πλιάτσικο γίνεται πάνω στους σορούς των ψυχών μας.

*αν ξέρεις να το κάνεις σωστά. τα έχεις όλα.*