εξ αρχής (όλα μια απορία) -helping hands-

να σκοτώνεις το 13ο κουνούπι σε λιγότερο από μισή ώρα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ.
Γενικά κάτι δεν πάει καλά με αυτή την πόλη. Θες να ξαναπετάξεις για τα μακρινά σου και δεν υπάρχει το χέρι αυτό που σε σπρώχνει να το κάνεις -έχει χαθεί ξαφνικά- και δεν υπάρχει ευκολία καμία για να σπρωχτείς μόνος.

Η πιο τραγική κατάσταση στα χρονικά.. Η φάση όλα ή τίποτα. Και τώρα το όλα. Και να πρέπει να διαλέξεις. Είναι κρυφή λύπη όλο αυτό. Θες ξανά το τίποτα κι ας είναι αυτό που είναι. Το 'χεις όμως δοκιμάσει και ξέρεις πως είναι. Και το προτιμάς διάολε, το προτιμάς!!!!!
Θέλεις και πάλι να μιζεριάζεις και να ζητάς μια αλλαγή, κάτι καινούριο.
Ξανασκέφτομαι όμως και τελικά χαίρομαι που ήρθαν όλα μαζί τώρα, έστω. Είσαι 21 και όλα σε πιέζουν να σκεφτείς λες και αύριο μπαίνεις στα γηρατειά.

Τελικά, έχεις το ελεύθερο, να πέσεις σε ένα ηλίθιο κενό και να ταλαντευτείς και να ζυγίσεις καταστάσεις.

Και μετά ζεις. Έχεις χάσει ύπνο από το άγχος και κιλά από την ανορεξία, μα όλα αυτά σε έκσταση γλυκιά, σαν μαθήματα πιάνου και χαράματα σε ψηλά μέρη. Ενδελεχώς και η καλημέρα μετά φέρνει το χαμόγελο σε κάθε πράξη που θα κάνεις.

Γνωρίζεις πρόσωπα-αφετηρίες και χαρακτήρες χωρίς κανένα πρόσωπο. Πέφτεις σε έρωτα και με τα δύο. Βλέπεις τα παραπάνω μετά με άλλο μάτι και ορίζεις νέες καταστάσεις. Νιώθεις σαν τον Κεμάλ, ότι θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο και χαίρεσαι μόνος σου.

Νιώθω ευθύς και σα να μην θέλω καν να βήξω λες και φυλάω στα μέσα μου την αιώνια ευτυχία. Χαζογελάω χωρίς λόγο ανακατεύοντας τον καφέ και νιώθω άμυαλος. Το απολαμβάνω και τελειώνω, με ένα τέλειο χαρμάνι. Σαν από όλες μου τι καλές αναμνήσεις μαζί... από σένα, από εκείνον, από αυτή...

Θέλω να κλείσω τώρα και να ξαπλώσω για πρώτη φορά προσπαθώντας να αλλάξω ξαπλωμένος ότι με χαλάει εδώ και ότι με φτιάχνει να το κάνω διπλάσιο. Να κοιμηθώ λίγο μόνο -όσο είναι όμως- και να ξυπνήσω με την φίλη αυτή και να πιούμε τον πρωινό μας απλά κοιτώντας γύρω και λέγοντας απλά τα απαραίτητα.
Έτσι θα μου έρθει μια όρεξη τρελή να την ξεναγήσω στα μέρη αυτά που τα έχει περπατήσει χιλιάδες φορές, να της δείξω τα δικά μου βιώματα από όλα αυτά.


Αυτή η πόλη είναι πολύ πόλη.
Οι δικοί μου ξένοι όμως με στοιχειώνουν.
Γι' αυτό θα έρθω ένα βήμα πιο κοντά τους.




///βλέπω στεριά.

"εεε ΞΥΠΝΑ! Ώρα για ύπνο."

Δεν θυμάμαι πότε εμπιστεύτηκα τελευταία φορά αλλά αυτό δεν είναι και παράλογο.
Θα με συγχωρέσεις κι εσύ και το καινούριο πράμα που σας αφήνω πίσω;
Θα το κάνεις. Γιατί μου χρωστάτε πολλά και αυτή δεν σας τη χαρίζω...

Διαβάζεις, γυρίζεις, βολεύεσαι. Γίνεσαι.. ναι γίνεσαι.
μόνο έτσι νιώθεις γιατί δεν σε καλύπτει ούτε το τέλειο ούτε το μισακό ούτε καν αυτό που πραγματικά ποθείς. Δεν χρωστάς τίποτα παρά μόνο στιγμές που έχεις ζήσει χάρη στων άλλων τις πλάτες. Δεν ξανανιώθεις χαρά παρά μόνο άσχημα για τις παράταιρες λαιμαργίες σου.

Σε αφήνω πίσω ξανά λοιπόν κι αυτή τη φορά -όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά- γιατί είσαι περιττό βάρος. κάνε μου την χάρη μόνο να μην αναρωτηθείς τον λόγο, αφού ο λόγος είσαι εσύ.

Δεν είναι το κακό στο αίμα μου αυτό αλλά που δεν αντέχω τον ύπνο σου μέσα στον δικό μου. Γι' αυτό σε ξυπνάω έτσι. Για να ξυπνήσεις και να βρεις εκείνον δίπλα σου και όχι εμένα.

θέλω να νιώσεις πόσο λυπάμαι που στο κάνω αυτό..
..κι ας ξυπνήσεις πιο γλυκά..





(αυτό το ξύπνημα πρέπει να αυτοκαταστραφεί)

ιστορίες για καλούς μεγάλους και κακά παιδιά

γι'αυτό είναι μαλακία να κάνεις τον κύκλο. γιατί κάνεις κάτι χωρίς να το ξέρεις. άμα δεν είναι αυτό άδικο τότε τι είναι;

το παιχνίδι των ημερών είναι η επιβεβαίωση και αυτό το κλισέ πλέον -ξέρεις- που ικανοποιείς μόνο τον εγωισμό. πάντα θλιμμένος εσύ περνάς βιαστικά και χάνεις τον έλεγχο και μετά τον βρίσκεις ξανά. γιατί δεν υπάρχουν όρια, επομένως δεν υπάρχεις εσύ σε στερεά μορφή.

Δεν μεγαλώνει το συναίσθημα και μια αγάπη που είναι χαμένη δεν μπορεί να πλέει σε πελάγη ευτυχίας. έτσι τελειώνει αλλά σαν ποτάμι βαθύ μέσα σου βρίσκεται και για όλα ευθύνεται. Κάθεσαι στο τραπεζάκι του σαλονιού με τα πόδια να κείτονται κτητικά επάνω του σαν να παλεύεις να μάθεις τους τρόπους που ποτέ δεν έμαθες. αυτό είναι το ατού.

περασμένη ώρα και να ρέει το μέσα μου πάνω στο πληκτρολόγιο χωρίς να φεύγουν καν σπίθες. πριν ένιωσα πως γράφω πολύ γρήγορα. ίσως γιατί βιάζομαι γενικά. κακό μεγάλο αυτό. με κάνει να φαίνομαι λιγότερο αποδεκτός στο θέμα που θα εστιάσω και χαλάει κάθε ομορφιά. Τώρα γελάμε μαζί και παίζουμε -αυτό σκέφτομαι- και η μέρα μου δεν αποφασίζει αν θα δοθεί στη νύχτα. Κι αυτή το ίδιο λάθος κάνει. βιάζεται να με κάνει να ενθουσιαστώ ξανά.

ο κόσμος δεν πορεύεται με τίποτα άναρχο. όλα υπηρετούν εμάς και εμείς τα υπηρετούμε όλα. όλα είναι μόνο σύμπλεγμα. όλα αφορούν την ύλη και την ύλη δεν την αφορά τίποτα. αλλά έτσι είμαστε. δεν ήμαστε. Είμαστε!!! βάζουμε ξανά τα πόδια όπως εκείνος, στο τραπεζάκι πάνω και γλιτώνουμε τη βία. Κι ας μιλά ο άλλος για αντιβία!

τώρα το βήμα είναι πιο μελετημένο δεν εμπεριέχει ανεμελιά. εγώ, εσύ ο κόσμος όλος κοιτάζουμε με τρέλα την επόμενη μέρα μπας και κρύβει κάτι. πρώτος πρώτος αν ξυπνήσω και το δω θα στο μαρτυρήσω για να μην έχεις αγωνία. θα το μοιραστώ με εσένα. εσύ όμως με κανέναν. είμαστε πολύ λίγοι. Παρά την μεγάλη πλέον γκάμα που διαθέτουμε σε χαρακτηριστικά, μέσα μας λείπει εκείνη η -θαμμένη σίγουρα- αρετή του ζεύκιν. Δεν το επιλέξαμε εμείς αλλά οι άλλοι. Και το θέμα συμπληρώνει η άλλη πρόταση που λέει ότι οι άλλοι το επέλεξαν γιατί εμείς επιλέξαμε να είναι εκείνοι αυτοί που θα επιλέγουν για μας. Δεν με νοιάζει ο πλεονασμός στο συντακτικό. αλλιώς δεν λέγεται αυτό.

και για να μην ξεχνιόμαστε, το πιο ωραίο πλιάτσικο γίνεται πάνω στους σορούς των ψυχών μας.

*αν ξέρεις να το κάνεις σωστά. τα έχεις όλα.*

Η τηλεόραση ξέρεις τι κρότο κάνει άμα την σπάσεις;

Σαν μέσο η τηλεόραση είναι αντιδραστικό, καταπιεστικό, απαλλοτριωτικό! Δέν έχει σχέση το περιεχόμενο...
(περισσότερα όμως θα σας πει όμως ο Ζαν Μποτριγιάρ από το βιβλίο "ρεκβιεμ για τα μέσα επικοινωνίας)
..."η εξουσία σε τελευταία ανάλυση, ευχαρίστως θα πρόσφερε σε κάθε πολίτη από μια τηλεόραση χωρίς να ενδιαφερθεί για τα προγράμματα. Η τηλεόραση αποτελεί με την παρουσία της και μόνο, ένα κατ' οίκων κοινωνικό έλεγχο!Δεν χρείαζεται να την φανταστούμε σαν το αόρατο μάτι του καθεστώτος που κατασκοπεύει την ιδιωτική ζωή του καθενός γιατί στην πραγματικότητα είναι κάτι, καλύτερο από αυτό!!είναι η βεβαιότητα πως οι άνθρωποι δεν μιλάνε πια..πως είναι οριστικά απομονωμένοι, αντίπαλοι με έναν λόγο χωρίς απόκρουση...."

bubble over

εσένα που να σε αφήσω για να σε βρω στο φως;
να μη νομίσεις πως δεν χάρηκα που πέσαμε μαζί.

γιατί τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το άγχος..
γιατί ποτέ δεν έφερα αντίσταση σε αυτό.

οι ομορφιές αυτές τώρα σημαίνουν και σημαδεύουν.
Αυτό όμως που θέλω να σου πω....

..τελικά θα σου το δώσω!

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Θα θυσιάσω την αδυναμία μου και θα του δώσω να καταλάβει πώς τελειώνει μια ιστορία ξεκινώντας από την αρχή του τέλους φυσικά.
Θα ανακυκλώσω κάθε είδους συναίσθημα και το μίξερ θα βγάλει το άθροισμα. Θα του το δώσω να το πιει χωρίς να μην πάει ούτε σταγόνα χαμένη.



Θα δει τι συμβαίνει όταν γυρίσει πίσω και αντί γι αυτό που ποθεί θα βρει την κάψα να σιγοκαίει. Θα ταραχτεί και θα γονατίσει όταν καταλάβει πως η φωτιά πια δεν υπάρχει και πως όλα χαίρονται να αποτελούν παρελθόν. Το πρώτο χαμόγελο θα λάβει μέρος όταν τα φώτα ανοίξουν και θα ανακαλύψει πώς όλα αυτά δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο...
Περνώντας σιγά σιγά στο επιβλητικό καινούριο αύριο, θα χάσει τις αισθήσεις του.

Σαν ένα παραμύθι με λίγα λόγια. Του το έμαθαν όταν ήταν μικρός και γνωρίζει πως έχει άσχημο τέλος. Του το είπαν και τώρα του τα λεν' αλλιώς.. Και εκείνος στην πορεία θα καταλάβει πολλά..

Η μέρα άρχισε. Το αύριο που περίμενε το εφετείο για να τον δικάσει σε ισόβια δις.
Εκείνο το πρόσωπο του το κενό, άρχισε να στάζει χρώμα. Νερό. Υπομονή..
Ξέφυγε λίγο στα παιδικά του χρόνια και η σιγή του τον έπνιξε και χωρίς δεύτερη σκέψη αναστέναξε τόσο δυνατά..
Φαντάσου πως ακούστηκε σε μένα εδώ.. Χιλιόμετρα μακρυά.

Εγώ το μόνο που γνώρισα πλάι στην ιστορία του ήταν η συγχώρεση. Αυτό έκανε τα πάντα να τρίζουν όταν ερχόταν η στιγμή..
Μου αρέσει να σκέφτομαι πόσο ανάγκη έχω αυτή την αφή μου, αυτό το δυνατό ρουθούνισμα να το κάνω έτσι μμμμμμμμμμμμμμμ.... Αυτή η δυνατή εισπνοή που όσο διαρκεί χάνομαι στο άρωμα του που είναι ακόμα εδώ.. άπνευση/άπνοια.

Χαρίζονται πλέον όλα. Δεν έχει μείνει τίποτα ορθό, ζηλευτό.. όπως τότε.

Κάθομαι στην νέα μέρα και τα πόδια μου χαίρονται τόσο να πατάνε σταθερά κάτω σα να μου λένε κι αυτά -και με το δίκιο τους- πως όλα είναι ξανά γόνιμα. Σαν το καμένο χώμα μετά τη βροχή..

Αρχίζει μια κοιλιά να σχηματίζει τα γεγονότα τόσο κυρτά και τόσο γοητευτικά που δεν μπορώ να πιστέψω στο άγχος μου. "Μείνε" μου φωνάζει και το μέλλον, με σέρνει παραπέρα. Με πάει μπροστά. Εγώ ακολουθώ τόσο ανέμελος και ξυπνάει από μέσα μου το πιο στιλπνό όνειρο. Σαν μια μεγάλη χιονόμπαλα που με ακολουθούσε από τα έξι μου. Να 'θελε να μου πει όλο αυτό..

Ξέρεις, η κριτική μας ταράζει, μας ανακατεύει. Μας κυκλώνει όμως, με σιγουριά. Βλέπουμε από τα λόγια των άλλων τα δικαιώματα που έχουμε δώσει να επέλθει αυτή.. Δεν την θέλουμε και την σνομπάρουμε τόσο, όσο γουστάρουμε να την αρπάξουμε κι εμείς. Ν' αρχίσουμε τον έναν και τον άλλον. Κι εκείνο το παιδί, αυτό πάθαινε συνέχεια. Γι' αυτό είχε αυτό το τέλος το παραμύθι του.

Δεν άντεχε κανείς τους την χροιά του. Το θράσος αυτό που δεν ήθελε και πολύ για να τους αγκαλιάσει. Να ζωθούν με τον μπάλο του. Με την παράδοση του.. Ο μπάλος που δεν χορευόταν ποτέ καλύτερα κι από κανέναν. Μόνο από εκείνα τα γερά πόδια, που στήριζαν όλο αυτό το μεγαλείο. Το παλάτι. Που το κοιτούσε κανείς και χανόταν όλος ο κόσμος μαζί.. που μέσα όμως ήταν πιο άδειο κι από το κενό ανάμεσα στον καθένα μας. Πιο άδειο κι από την συλλαβή που τον φώναζε συνέχεια. Μη. Μη. Μην....

Προσευχή-ταξίδι-ψεύτικη βροχή-τσιγάρο βαρύ-κρασί μόνο μια σταγόνα.
(και συνεχίζω)

Δεν έχω πολλά "σίγουρα" στην ζωή μου. πχ. "Αυτό είναι έτσι, σίγουρα." ή "Εκεί πάμε.σίγουρα"

αλλά το
σίγουρο είναι ότι μέχρι να τελειώσει αυτό το τσιγάρο μου..
θα σε έχω κλιμακώσει γι' ακόμη μια φορά..

Σαν μαγεμένο..

κλικ!