Και τώρα βροχή. Φοβάμαι το νησί. Μην συμβεί κάτι κακό και πονέσει κι άλλο. Η φύση παίρνει την εκδίκηση. Εμάς όντως μας συμφέρει;
Πέρασε το μισό βράδυ κάτω από το πάπλωμα και η αίσθηση της Κυριακής επιτέλους έφυγε από πάνω μου. Άναψα το θερμοσίφωνα και αμέσως μόλις είδα το χλωμό λαμπάκι να κοκκινίζει μου έφυγε το άγχος και αυτό που φοβάμαι περισσότερο απ' όλα. Η ολική καταστροφή.
Ακούσματα Περίδη, δισκογραφία αμανεδιάρικη και πλάνα παρηγοριά να μου κρατάνε συντροφιά αφού οι προτάσεις στέρεψαν. Η μέρα ήταν παράξενη σήμερα. Ταυτόχρονα μικρή και μεγάλη αλλά οι εντυπώσεις ανεξίτηλες και βουτηγμένες στην ντροπή. Η ανάγκη για μοναξιά είναι πολύ μικρή πλάι σ' εκείνη τη σκέψη της συμπόρευσης.
Το ταβάνι από αυτό το παράξενο και καθόλου μονωτικό υλικό είναι ότι πρέπει γιατί δίνει το δικαίωμα σε κάθε σταγόνα βροχής να πει την άποψή της. Εμένα αυτό μου δίνει να καταλάβω ότι υπάρχουν δικαιώματα. Ακόμα και στις στάλες που η πτήση τους είναι για λίγα δευτερόλεπτα. Τις καταλαβαίνω γιατί το έχω ζήσει μαζί τους. Να έχεις σχήμα και να κινείσαι στην ατμόσφαιρα για λίγο μόνο. Να νιώθεις πάνω σου την βαρύτητα να σου θυμίζει κάθε τρεις και λίγο πως θα χαθεί και το σχήμα σου και το χαμόγελό σου. Είναι αυτόματα σουρεαλιστικό. Χωρίς να το θέλεις.
Η βροχή που χαμηλώνει επιτρέπει στον Περίδη να ακούγεται περισσότερο και στο ούτι να μελοποιεί το δωμάτιο που βρίσκομαι χωρίς να υπερβαίνει το καθεστώς.
Ξανά μετά φωνάζουν οι σταγόνες και χαλάει το στίχο. Εκεί βρίσκεται και οι μαγκιά. Να ψάχνεις σε αυτά τα μικρά κενά να καταλάβεις τι είναι αυτό που σε κάνει να ταλαντεύεσαι ανάμεσα στα ψεύτικα νέα που πρόσφατα άκουσες αλλά και στα μηνύματα που θέλουν να σου περάσουν όλα όσα κυνηγάνε τη σκιά σου. Πλάι σε όλο αυτό να κατεβαίνει η λίστα αναπαραγωγής και να διακρίνεις αθώες ίδιες συγχορδίες μεταξύ των φίλων τους. Θα κάθονται κι αυτοί να πίνουνε καφέδες και να μοιράζονται ιδέες γιατί έτσι πρέπει.
Απογοήτευση και τάσεις θλίψης δεν υπάρχουν ενώ υπάρχουν πολλές ευκαιρίες. Γιατί ξέρω τον λόγο. Οι θύρες που αφήνουν το υποσυνείδητο να ρέει έχουν ωράριο λειτουργίας. Γι αυτό γλιτώνεις και καμιά φορά δεν σε παίρνει από κάτω αυτό που αναρωτιέσαι. Σε στέλνει κατευθείαν στη λύση και έτσι σε καλύπτει. Σαν κλάμα βουβό.
Στάζουν από παντού αιτίες και όσο λυρικό κι αν είναι το θέμα εσύ καταλαβαίνεις, μόνο εσύ, πως είναι αλήθεια. Τα κλισέ που όλοι ζούμε για να ζήσουμε. Μέσα στη βροχή, βροχή. Κι εκεί είναι ο άλλος κόσμος. Αυτός που όταν είσαι καλά αποζητάς. Και όταν περπατάς ξαφνικά μέσα του θες να γυρίσεις πάλι πίσω.
Πρέπει να παρθεί αυτό το χαμπάρι. Δεν το θέλουμε το καλό μας. Θέλουμε μόνο να μπλέξουμε με το περίεργο. Γι αυτό κάνουμε πως είναι όλα εντάξει. Και κοιτάζουμε από το παράθυρο -σαν φυτά- να βρούμε την θέα να πάει ο νους λίγο παραπέρα. Γνωρίζει και ο ένας και ο άλλος πως θα επέλθει το κακό αλλά αρέσκονται και οι δύο στο εφήμερο, σα να 'ναι η τελευταία μέρα εν ειρήνη. Καμένο χαρτί.
Το σκηνικό με τους αμανέδες βαραίνει και φαγούρα σε διαπερνά. Μέσα στο δίσκο ένας μάλαμας ξέμπαρκος βγάζει μπάσες νότες που μιλάει για αγορές, καφενεία, ξωτικά.. φωτογραφίες και φιλοσοφίες. Γκαρσόνα/Περσόνα. Πιο υλικό φτιάχνει τόσο διονυσιακές σκέψεις στα μυαλά τους. Κρασί θα 'ναι!! Εγώ στον τούρκικο καφέ όμως αυτή την ώρα για να μπορέσω να σκεφτώ και λίγο με μια άλφα εγρήγορση που έχω ζητήσει απ την καφεΐνη.
Η βροχή έπεσε τώρα και θα αρχίσουν να ακούγονται σταγόνες από το μπάνιο.. Νερά. Εκεί σε πιάνει κάτι να σκεφτείς, κάτι να σιγοτραγουδήσεις.. Εγώ τα έκανα ήδη εδώ. Θα είμαι αμίλητος. Σαν το νερό.
...για να κλείσω τώρα θέλω να πέσουν τα συγχαρητήρια σε ένα περιθώριο που στένεψε. Σε ένα χαρακτηρισμένο "νταραβέρι" που υποτίθεται πως υπήρχε στο μυαλό. Αλλά τελικά υπήρχε μόνο στο αίμα. Αυτό το αίμα που όταν κυλά έτσι πολύ σε εκείνο το σημείο, μας κάνει να χαιρόμαστε. Ελπίζω να κοιμάσαι με τα μάτια κλειστά..
Σε εσένα που κέρδισες τον ύπνο μου.. χρωστάω μια καληνύχτα. Αν θες άκουσε την.
ομορφιά. παράωρη.
